De treffende soberheid van het hoesje van Colin Bass’ nieuwste cd “In The Meantime” is karakteristiek voor de inhoud. Anders gezegd: het verwachtingspatroon dat het sobere hoesje uitstraalt, wordt ruimschoots ingelost. Gelijk al de belangrijkste tip: luister het aangename werkje onder de koptelefoon. Alleen dan komt de schoonheid van dit voortreffelijk stukje muziek voldoende naar boven. Tevens wordt dan duidelijk wat het grootste talent van Bass is: het verzamelen van werkelijk uitstekende studiomuzikanten.Nu is Colin Bass ook geen onbekende. In het dagelijks leven is hij bassist bij Camel, al zal hij het daar binnenkort niet meer zo druk mee hebben. Maar de lijst met gasten is indrukwekkend. Zo zijn toetsenist Zbyszek Florek en gitarist Maciek Meller, ons bekend van het Poolse Quidam, en Michal Wojtas van Amarok. Op de plaat treffen we voor de rest ook de van de Transsylvanians bekende gitarist Hendrik Maass, violist András Tiborcz en hun bandgenoot, de pianist Andreas Hirche aan. Ben Mandelson is een haast legendarische gitarist, en speelt voornamelijk op zijn zelfontworpen barizouki. Kenmerkend voor deze indrukwekkende, voornamelijk Oost-Europese lijst gasten, is dat ze hun invloeden en achtergronden achterwege laten, maar hun muzikale kwaliteiten des te meer laten spreken. Dat geldt ook voor Bass zelf. Er zijn slechts spaarzaam Camel-invloeden te bespeuren op deze cd. Bass heeft een warme stem, die enigszins aan Andy Latimer doet denken, wat de cd toch zeer aan te raden maakt voor Camel-fans. Ook bevat de plaat prachtig gitaarwerk in alle denkbare vormen: rifjes om je vingers bij af te likken, gitaarlandschappen om in te verdwalen en solo’s om in te verdrinken.
De muziek is van een ingetogen, warme, heerlijk beluisterbare soort singer-songwriter, AOR van de bovenste plank, overgoten met een heel subtiel zigeunersausje, en een nog veel subtieler symfonisch snufje. Ik kan het nog het beste omschrijven door te stellen dat dit de cd is die Jackson Browne weer eens nodig zou moeten maken. Duidelijk genoeg?
Het bijna tien minuten durende tweeluik Bridge Of Sighs en When Will You Ever Learn? is een ongelooflijk fraai nummer, dat zich zeer langzaam opbouwt via zeer subtiel gitaarspel (nauwelijks hoorbaar, prachtig gedaan vind ik dat) naar een onbetwist hoogtepunt in de vorm van een slepende en pittige gitaarsolo van Meller. Ook het harmonicaspel van Bass zelf maakt het nummer in alle opzichten af, terwijl de versnelling en het vioolspel van Tiborcz het nummer aan het einde toch nog wat hoop lijken mee te geven.
Het andere lange nummer op de cd, So Hard To Day Goodbye is minstens even indrukwekkend. Alhoewel het basspel van Bass overal indrukwekkend klinkt, is dit het nummer waarin hij de voornaamste rol toeeigent. Niet tegenstaande het feit dat ook Meller zich met zijn gitaar haast Camel-achtig uitdrukt. Zeker zijn ‘bluesy’ solo zo rond de vierde minuut is zeer indrukwekkend, terwijl je ook even moet letten op het pianogepingel van Florek. Zo mooi als dit is, laat Bass de sensatie wachten tot het einde. Dan komt er een versnelling, haalt hij zijn piccolobass tevoorschijn en krijgen we één van de ongelooflijkste solo’s die ik ooit op een basgitaar hoorde. Ik dacht eerst dat dit een toetsensolo was. Verbijsterend.
Mijn persoonlijke favoriet is het gelijk met een vioolsolo van Tiborcz beginnende titelnummer In The Meantime, dat een snelheid en structuur bevat die mij gelijk enorm aansprak. De combinatie van het genoemde vioolspel met het slide-gitaarspel van Michal Wojtas ontaardt haast in een prachtig muzikaal duel. Pas daarna ontvouwt ons het heerlijke refrein, dat opvalt door de subtiele achtergrondzang.
Van een heel andere orde is de vol gitaren gepropte opener van de cd: Dissident Song. Een aardig nummer met wat humoristische trekjes. Een nummer om vrolijk van te worden, maar tevens één om aandachtig te luisteren naar het voortreffelijke gitaarspel van Mandelssohn, Maass en Bass zelf. Een welkome afwisseling is ook het swingende Slow Train Blues, dat precies is wat de titel aangeeft.
In de stroom van releases die zich regelmatig over ons uitstorten kan een cd als deze snel ondergewaardeerd worden. Dat zou jammer zijn, want “In The Meantime” is een beeldschoon, rustig werkje dat zich verder kenmerkt door een warme, maar transparante productie. Dus: wacht vooral op de nieuwste uitgave van die bekende symfogroep waar je fan van bent, maar luister ondertussen even naar deze.
Markwin Meeuws