Bass, Colin & Josef SkrzekAlbum

Tijdens het concert op 29 april 2004 zegt Jozef Skrzek zélf het treffend: “Zelfs wij weten niet waar we deze avond heen zullen gaan”, en dat treft de sfeer van de opname als geen andere opmerking.

Op papier klinkt de samenwerking tussen deze twee grote namen veelbelovend. Immers, deze zelfde Skrzek leidde gedurende de jaren zeventig en een gedeelte van de laatste jaren de bekendste symfonische rockband uit Polen, namelijk SBB. En Colin Bass kennen we uiteraard als de eeuwige ‘side-kick’ van Andy Latimer, oftewel de leider van Camel. Beide heren brengen de laatste jaren ook in hoog tempo allerlei solowerken uit, maar het is toch vooral de weerklank van het ‘oude’ dat de cd een wenkbrauw zal doen fronsen en wellicht de cd uit de bakken doet trekken.Hoog is daarom de verwachting, maar laag is het resultaat. Het complete concert bestaat uit composities van Skrzek, afgewisseld met liedjes van Bass, en een enkele cover (zoals de afsluiter Refugee van Camel). Colin Bass laat daarbij zijn basgitaar in de coulissen staan en beschikt naast zijn stem slechts over een akoestische gitaar. Skrzek beroert slechts de toetsen, hoewel hij louter Moog-achtige klanken daarmee voortbrengt, geheel in lijn met zijn werk bij SBB. Dat maakt de opzet van het concert erg ‘unplugged’, en het gemis van drums en meer structuur is evident. Dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling. Het concert is meer bedoeld als een lange jam, en dat staat dan weer in juiste verhouding met de opvatting van de Poolse toetsenist.

Concerten van SBB stonden en staan erom bekend dat ze nooit hetzelfde zijn. Voor zij die de discografie van de jaren zeventig een beetje kennen, weten dat het materiaal van SBB zich uitstekend leent voor een jam-achtige benadering. De meeste van hun platen uit deze periode bestaan uit plaatkant-vullende composities die zich langzaam ontwikkelen. Maar wat sommigen van deze platen toch als klassiekers bestempelt (“Pamiec”, “Slovenian Girls”, “Ze Slowem Biegne Do Ciebie” en “Memento Z Banalnym Tryptykiem” zijn de titels die je – indien onbekend – ooit een keer moet gaan beluisteren) is een factor die ik op deze plaat vind ontbreken: structuur of focus. Het is de expertise en ervaring die ervoor zorgt dat “Planetarium” zeker wel genietbaar is, maar nochtans valt het wel erg weg in geneuzel.

Het zal nu al duidelijk zijn dat de samenwerking tussen de beide heren meer SBB. beïnvloed is. Doch fans van deze groep zullen het met mee eens zijn: dit is slechts een glimp van wat deze vermaarde groep in de jaren zeventig presteerde. Was de muziek nou geheel instrumentaal, dan had ik het schijfje nog kunnen gebruiken als aangenaam toonzettend klankschilderijtje of als natuurlijk slaapmiddel. Helaas hebben de heren besloten ook op dit werkje te zingen. Nu is de sterk op Latimer gelijkende stem van Bass niet echt toonvast te noemen, ook de toonladder van Jozef Skrzek schommelt als een vissersbootje op een stormachtige Noordzee.

Dat maakt “Planetarium” tot een halfslachtige verzameling slechte composities die matig wordt uitgevoerd. Het eindoordeel is daarom niet bepaald gunstig: een werkelijk zinloze uitgave, deze samenwerking. Wat een geneuzel!

Markwin Meeuws