Be FloydConcert

De concerten van Pink Floyd én van veel van de tegenwoordige tributebands kenmerk(t)en zich vaak door een groot visueel aspect in de show in te bouwen. Dat het ook zonder deze visuele zaken goed kan zijn, bewees het Belgische Be Floyd op zaterdag 16 juli in het Gelderse Zevenaar.

De vrijwilligers van Muziekstad Zevenaar slagen er tijdens diverse evenementen steeds in om een aansprekende tribute band naar Zevenaar te halen. Voor het eerst trad er nu een band op die voor de liefhebbers van progressieve rock een leuke avond kon betekenen.

Veel coverbands van Pink Floyd kunnen bij het symfopubliek al rekenen op de nodige bekendheid. Denk hierbij aan Infloyd, The Australian Pink Floyd Show of Pink Project. Naast deze namen is het uit Luik afkomstige Be Floyd een relatieve onbekende. Maakt dit de kwaliteit daarom minder? Geenszins. Natuurlijk de show is wat minder groots dan we van de bekende namen misschien gewend zijn – het visuele aspect beperkte zich tot een groot videoscherm naast het podium-, maar het draait uiteindelijk allemaal om de muziek. En die was prima deze zaterdagavond.

De show trapte af met misschien wel één van de mooiste intro’s die de muziek ooit heeft voortgebracht. Al bij de eerste noten van Shine On You Crazy Diamond was te horen dat het wel goed zou komen deze avond. De band plakte bij hun uitvoering alle negen delen aan elkaar, waarbij een klein smetje was dat er geen saxofonist aanwezig was om voor een perfecte uitvoering te zorgen. Iets wat later op de avond bij Money weer het geval zou zijn.

Na de opener werden we middels Speak To Me naar het prachtige Breathe geleid. Mooi om ook hier de originele geluidseffecten te horen die door Pink Floyd ook zijn gebruikt. Zonder deze effecten zou de show ook niet compleet zijn geweest.

Na Time was het tijd voor een rondje The Wall. Niet alleen de geijkte nummers, maar ook een aantal tracks die bij het publiek dat minder bekend is met de muziek van Pink Floyd (en dat waren er best veel deze avond) niet direct een belletje doet rinkelen. Zo volgde na een prachtige uitvoering van Mother – waarbij de zangpartijen van David Gilmour werden vertolkt door (achtergrond)zangeres Mi Shel – gedegen uitvoeringen van One Of My Turns en Nobody Home. De volgorde op de plaat werd een klein beetje omgegooid, zodat Hey You het laatste nummer voor een korte pauze was.

Na de onderbreking werd het publiek getrakteerd op een ingekorte versie van Echoes, waarbij met name intro en outtro werden ingekort en konden nog een aantal ‘hits’ worden gespeeld (voor zover je bij een band als Pink Floyd al van hits kan spreken). Ook hier was er op de uitvoering weinig aan te merken, waarbij moet worden gezegd dat gitarist Jean-Philippe Snijders de ster van de avond was. Op zijn Gilmouriaanse gitaarpartijen was nagenoeg niets aan te merken. Ook zanger Andre Lecomte maakte een goede indruk. Hij was verantwoordelijk voor zowel de zangpartijen van Roger Waters, David Gilmour en een sporadische vocale bijdrage van Rick Wright. De partijen van Waters lagen het dichtst bij zijn eigen stemgeluid zodat deze ook het beste klonken.

De Belgen van Be Floyd zorgden voor een geslaagde avond in de open lucht in Zevenaar. De toegang tot dit evenement was gratis en de weergoden waren ons deze avond ook buitengewoon gunstig gezind, waardoor het volle bak was. De vijf heren en ene dame gaven het publiek een uitstekende lezing van één van grootste namen uit het symfonische muziekgenre, waarbij zij het niveau van een ‘gewone’ coverband moeiteloos overschreden. Voor de organisaties van de verschillende muziekgelegenheden in Nederland en België is Be Floyd dan ook een band die ik zonder schroom kan aanbevelen.

Verslag en Fotografie: Ralph Uffing