Beam-LightAlbum

En weer is het een clubje Polen.

Onder de naam Beam-Light hebben ditmaal zangeres/toetseniste Aleksandra Dudziak en drummer Wojciech Sochaczewki  zich gewapend met hun titelloze debuut-cd bij me aangediend. Op deze vijftig minuten durende schijf staat een mengeling van moderne prog entoetsengerichte jaren tachtig new wave, die de luisteraar van begin tot eind zal boeien. Het tweetal heeft zich op hun album wijselijk laten bijstaan door drie studiomuzikanten die op gepaste momenten met gitaar, basgitaar en saxofoon de muziek voorzien van een  gewenste variatie. Het leeuwendeel echter is uiteraard toch voor de verrichtingen van het nog jonge duo.

Het eerste dat me positief opvalt is dat Dudziak zo lekker getalenteerd is als zangeres. Met het grootste gemak brengt ze het stemmige materiaal naar voren, nummers die haar stuk voor stuk op het lijf geschreven zijn en dat is logisch want ze schreef alles namelijk zelf. Dudziak heeft een vrij declamerende stem, maar oef, wat een passie en wat een hartstocht legt ze aan de dag. Ik ben erg ontvankelijk voor haar soort stem die ik in haar geval wil omschrijven als een kruising tussen een in de dop zijnde Kate Bush en Sinead ‘o Connor.

Ook opmerkelijk is de pasklare wisselwerking tussen toetsen en drums. Zowel qua ritmiek als qua geluid wijzen beide neuzen enorm dezelfde kant uit. In de wat hol klinkende productie zit dan ook een onmiskenbare voorliefde voor het jaren tachtig geluid, hetgeen goed naar voor komt in de toetsenloopjes en de galmende drums.

De drumslagen in de intro van opener Asking for the Promised Land zijn wat dat betreft illustratief hiervoor, evenals de manier waarop de toetsen inzetten. Ze nemen het nummer op sleeptouw en ondertussen is er ruimte voor een, zij het wat ingehouden, gitaarsolo en een bronstige sax. Fraai is de passage waarin Dudziak een stuk tekst voordraagt en waar de piano ook z’n zegje doet op de achtergrond.  Asking For The Promised Land is net als een aantal andere nummers op het album niet al te vlot van karakter, daarom is het fijn dat Other Side Of The Mirror, Belly World en Past The Door dat wel zijn. Ze geven het album een goede cadans waardoor er ook een prettige coherentie is. Het lekkere basspel in Holy Cows zorgt voor een zeer noemenswaardig nummer dat een bepaalde opluchting met zich meebrengt, zeker nadat in het zoete The Message de bellen niet echt zijn gaan rinkelen. In Set Sebu Sa is het aanstekelijke ritme en in Belly World zijn het de langgerekte toetsenakkoorden die me innerlijk doen juichen en in ballade Drunk Thoughts is de piano zo wonderschoon dat ik even alles om me heen wil vergeten.

Nagenoeg alle nummers zijn goed doordacht gecomponeerd en worden met smaak uitgevoerd. Daarom valt het me zwaar om mee te moeten delen dat Past The Door eigenlijk heel matig is, een vlot ritme en spel dat de nodige intentie mist. Beam-Light kan zoveel beter.

Al met al verdient Beam-Light met dit album meer licht op zich gericht dan dat nu het geval is. Er is tot nu toe weinig over de band geschreven, maar met een volgende plaat gaat dat helemaal goed komen.

Dick van der Heijde