BeardfishAlbum

In korte tijd is het Zweedse Beardfish erin geslaagd van curieuze prog-outsider tot gevestigde naam te groeien. Een switch van de moerstaal naar de enige echte taal van de rock’n ‘roll, een dubbel-cd en een tweeluik hebben Rikard Sjöblom en kornuiten geen windeieren gelegd. Een platencontract bij InsideOut, voor elke plaat meer aandacht dan voor de voorganger, het kan niet meer stuk toch?

De retrospectieve benadering van progressieve rock was buitengewoon fris te noemen. Pak het beste van Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Gentle Giant en niet in de laatste plaats Frank Zappa (of om eens wat eigentijdsere namen te gebruiken: Echolyn, The Flower Kings en Spock’s Beard), gooi het allemaal in de blender, geef er een eigentijdse draai aan en mik het op een cd (of twee).

“Destined Solitaire” is, slechts zes jaar na het debuut, alweer de vijfde (tjokvolle) cd van Beardfish en op de vraag wat hij te bieden heeft, kom ik in alle eerlijkheid niet veel verder dan een wat teleurgesteld ‘meer van hetzelfde’. Wederom hoor ik drukke, toetsengeoriënteerde prog. Wederom hoor ik hier en daar ook drukke gitaarstukken, maar de gitaar speelt toch tweede viool. Wederom hoor ik gymnastische zang, met hier en daar komische dialogen. Een noviteit is dat er, voornamelijk op het titelnummer, ook wat met grunts geflirt wordt.

“Destined Solitaire” klinkt organisch, op zich ook wel geïnspireerd, maar vooral heel erg als Beardfish. En hoewel de vorige platen zich ook meer door een overdonderend geheel kenmerkten dan door een redelijk aantal er erg uitspringende composities, wordt het langzaamaan toch wat onbevredigend dat een hilarische dialoog in Where the Rain Comes In het meest memorabele stuk op de cd is (over nummers met kop en staart zullen we maar niet meer beginnen). Nee, nee, de plaat ís niet slecht… vooral naar het eind toe komen een paar fijne instrumentale zwelgpassages voor. Je zou alleen zeggen dat een band van het niveau van Beardfish, na het avontuur wat ze zelf aangericht hebben, rijp is voor nieuw avontuur.

Kortom: op zichzelf beschouwd is “Destined Solitaire” weer een fijn typisch Beardfish-plaatje geworden. Maar met de afnemende verrassing en de kwantitatieve overdaad doet de band wel per plaat een beetje meer aan die andere Zweedse hofleverancier van het InsideOut-label denken.

Casper Middelkamp