Beardfish, Ritual en The TangentConcert

Inside Out presenteert: ‘een avond met Beardfish, Ritual en The Tangent!’

Zo werd dit reizende circus van tien Zweden, één Amerikaan en één Engelsman aangekondigd. Gedurende tien dagen maakten deze mannen in hun knalrode tourbus maar liefst acht concertpodia onveilig. Het laatste van die acht was het dit jaar veertig jaar bestaande De Pul in het Brabantse Uden. Nu, Uden heeft geweten dat er in de gezellige De Pul een feestje werd gebouwd.

Om exact half acht trapte Beardfish af om de bal gedurende vijfenveertig minuten niet meer in te leveren. Deze sensationele Zweden bestormen sinds kort de progconcertpodia in Europa en omstreken.

Wat deze mannen, onder leiding van alleskunner Rikard Sjöblom, zo sierde was het feit dat iedere avond gedurende deze tour een andere setlist werd gespeeld. Het zeer sterk gebrachte Roulette van “Sleeping In Traffic Part One” werd gevolgd door al weer het laatste nummer van hun optreden, het slechts vijfendertig minuten klokkende titelnummer van Part Two: Sleeping In Traffic. Je kan het gedurfd vinden, maar ik vond het jammer dat zo’n joekel van een nummer in een optreden van vijfenveertig minuten werd gespeeld. Had ik maar naar één van de zeven andere optredens moeten gaan misschien. Het was wel Rikard Sjöblom die meer dan driekwart van dit nummer op zijn gitaar de sterren van de hemel speelde. Alleen tijdens het laatste deel kroop hij achter zijn toetsenborden.

Na een razendsnel ‘changement’ was het de beurt aan de progfolkrockers van Ritual. Deze groep heeft in voorman/zanger/gitarist Patrick Lundström een zeer charismatisch man op het podium staan. Wat apart gekleed, net als de meeste bandleden trouwens, is hij toch dé man op het podium waar alle aandacht naar uitgaat. Zijn zang, dat zeker niet slecht is, moet je wel liggen.  

Met name zijn soms lange en hoge uithalen snijden wel eens door merg en been. In het hart van het optreden zat een vrij lange akoestische sessie met een zeer folky inslag, mede vanwege de bijzondere instrumenten van drummer Johan Nordgren. Het is knap en prijzenswaardig dat Ritual geen enkele concessie doet aan zijn muziek. Ik vond het optreden met deze (lange) sessie flink in zakken en om mij heen nam het geroezemoes ook hand over hand toe. Toch waren er genoeg fans die juist deze nummers het meest waardeerden. Met een paar meer rockende nummers werd een uur optreden uiteindelijk in stijl afgesloten.Als laatste in de rij was het de beurt aan The Tangent, speciaal voor deze minitour in een speciale viermans bezetting. De reden daarvan was overigens puur financieel.

Kenmerkend voor de muziek van The Tangent zijn natuurlijk het fluit- en saxofoonspel van Theo Travis wat het Canterbury gevoel aan de muziek geeft. Deze ervaren rotten, want dat zijn Jonas Reingold, Krister Jonsson en Jaime Salazar natuurlijk, zetten een dijk van een optreden neer. Een zichtbaar ouder geworden Andy Tillison had ‘slechts’ twee keyboards meegenomen. Een betere opener dan A Crisis In Midlife, tevens openingsnummer van “Not As Good As The Book” is er natuurlijk niet. Vervolgens passeerden oude en nieuwe nummers uit het oeuvre van The Tangent de revue met een ludieke medley van de (vele) lange nummers uit het reportoir, de Epic Of Epics.

Naast Andy Tillison die alle zang en toetsen voor zijn rekening neemt, drumt Jaime Salazar onopvallend maar oerdegelijk. Over Jonas Reingold hoeft bijna niets meer gezegd te worden. De man bast zoals menig gitarist zijn gitaar bespeeld. Een enkele grap van de deze avond zeer ontspannen en goedgemutste Zweed zorgde voor de nodige afwisseling. Toch was voor mij gitarist Krister Jonsson hoofdrolspeler. Het is nog steeds jammer dat deze gitarist met zijn aparte spel de groep verlaten heeft. Zijn erg rockende stijl en podiumgedrag waren een lust voor het oor en oog.

Het mag niet onvermeld blijven dat het geluid de hele avond prima was. Het was probleemloos mogelijk je in de buurt van de geluidsboxen op te houden zonder compleet weggeblazen te worden. Helaas kwam het gitaarspel van Krister Jonsson niet altijd goed door, althans niet op de plek waar ik mij ophield.

Voorts bleek De Pul een ideale lokatie te zijn voor optredens van meerdere groepen, dankzij het aparte bargedeelte waar het publiek in de (zeker niet te lange) pauzes terecht konden.

Als zeer bijzondere toegift betraden alle bands aan het einde van de avond gezamenlijk het podium en brachten daar een stomende versie van Deep Purple’s Black Night. Deze mannen moeten met elkaar ongetwijfeld tien doldwaze en gezellige dagen beleefd hebben, getuige de zeer grote spelvreugde. Het bleef dan ook nog lang onrustig in Uden.

Hans Ravensbergen