BeardfishAlbum

Toen Beardfish op “Sleeping in Traffic: Part Two” een muzikale ontmoeting tussen Porcupine Tree en The Bee Gees arrangeerde, zullen niet veel fans bang geweest zijn dat Beardfish ooit een volwaardige discoband zou worden. Beardfish had immers  – in de beste Zappa-traditie – humor hoog in het vaandel staan en dit was daar gewoon een voorbeeld van.

Toen Beardfish op “Destined Solitaire” een klein beetje met grunts flirtte, leverde dat nogal gemengde reacties op. Grunts worden door veel progliefhebbers toch wat eng gevonden en wellicht vreesde men hier toch een beetje een koerswijziging. Er waren overigens ook fans die dit wel naar meer vonden smaken.

Toen Beardfish op “Mammoth” zijn eigen excessen wat temde ten faveure van een meer rechttoe-rechtaan hardrockgeluid, leverde dat nogal gemengde reacties op. Het eigen gezicht van de productieve Zweden stond toch een beetje op het spel en wellicht vreesde men hier toch een verdere koerswijziging. Er waren overigens ook fans die dit wel naar meer vonden smaken.

Productief is het kwartet gebleven. Minder dan een jaar na het verschijnen van “Mammoth” waren via hun Facebookpagina (tja, moderne tijden) alweer enthousiaste studio-updates over een volgend album te lezen. En ja, het zou allemaal weer een stuk steviger worden. Enerzijds keek ik uit naar weer een nieuw album van een van de interessantere progbands van het moment. Anderzijds vreesde ik toch een beetje dat de koerswijzigingen zouden eindigen in de zoveelste kleurloze progmetal vis in de overvolle vijver.

En nu is “The Void” dan af. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de eerste luisterbeurten nogal wat wenkbrauwfronsen opleverden, alsmede de conclusie dat mijn vrees bewaarheid werd. Na een korte introductie door The Tangents Andy Tillison, zet de band een paar beuknummers in waar Dream Theater zich niet voor zou schamen. Verdwenen leek het joyeuze, verschenen was donkergrijze progmetal vol drukdoenerij in de ritmesectie. Dat hadden we toch al zo vaak gehoord? Wat wilde de band hier nou precies mee bereiken?

Het enthousiasme kwam later. Onder het lawaai – wat zich per saldo toch maar op drie van de negen nummers manifesteert – kwam toch weer die typische Beardfish-touch tevoorschijn. Alleen is de typische Beardfish-touch er tegenwoordig toch meer een van gedrongen urgentie dan van meanderende tierlantijntjes, zonder dat de klassieke pretenties volkomen overboord gezet zijn. Hoewel de band nog steeds vooral het geesteskind van Rikard Sjöblom is en hij met zijn zang en typische orgelwerk nog steeds een behoorlijk stempel op het bandgeluid drukt, lijkt drummer Magnus Astgren ook wel per album creatiever en eigenzinniger te worden.

Met het bijna zestien minuten durende Note is ook op “The Void” weer een typisch Beardfish-epic te vinden, met alle ruimte voor muzikale uitweiding en een fraai terugkerend thema. En met Seventeen Again laat de band horen vroeger niet alleen maar naar Gentle Giant, King Crimson en Frank Zappa geluisterd te hebben, maar ook naar bijvoorbeeld Stevie Wonder.

Oude fans die Beardfish na “Destined Solitaire” of “Mammoth” teleurgesteld de rug toegekeerd hebben, zullen met “The Void” waarschijnlijk niet teruggewonnen worden. Zij die erbij bleven, of pas recentelijk instapten, hebben er een mooi nieuw hoofdstuk bij in de ontwikkeling van Sjöblom en kornuiten.

Casper Middelkamp

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder