Benighted SoulAlbum

Het lijkt wel of bands die pretenderen een bepaalde vorm van symfonische metal te maken tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond schieten. De meeste van deze bands hebben een line-up met basgitaar, drums, één of twee gitaristen en natuurlijk een toetsenist voor het symfonische element. Dan is het ook nog eens zo dat het gros beschikt over een vrouwelijke vocalist. Ook Benighted Soul behoort tot deze categorie. Om op te vallen in deze massa van symfonische-metalbands-met-een-zangeres moet je dus voldoende onderscheidend zijn. Benighted Soul slaagt daar in mijn opinie niet in.

Het gebruik van een thema of concept is iets wat eveneens in genoemde muziekstroming veelvuldig voorkomt. Ook “Kenotic” bevat een thema: de zoektocht van de mens naar de universele vragen, binnen mythen en religie. Bent u er nog? Dit resulteert erin dat alle bijgeleverde teksten worden voorafgegaan door een citaat uit de bijbel of de mythologie. Ook komen de namen van filosoof Friedrich Nietzsche en schrijver Paulo Coelho voorbij. Meest opvallende naam hiertussen is echter die van Brian May. Dit omdat er een deel van Queen’s The Prophet’s Song wordt aangehaald.

De band omschrijft de eigen muziek als volgt: “At the crossroads of rock, progressive metal and symphonic metal, its music creates the perfect alchemy between effectiveness of melodies, complexity of compositions and power of riffs”. Als vergelijkingsmateriaal zouden we gewoon de gebruikelijke namen weer af kunnen werken: Within Temptation en Nightwish. Ook zie ik raakvlakken met het eerder dit jaar door mij besproken album van  Melted Space.

De muziek is behoorlijk bombastisch en doet zeer orkestraal aan. Toetsenist Flavien Morel tovert hier een behoorlijk arsenaal aan geluiden uit zijn instrument(en). Hij doet dat af en toe op een zodanige manier dat het lijkt alsof er gebruik is gemaakt van een echt orkest of koor (ik kom althans nergens tegen dat er gebruik is gemaakt van een koor of orkest). Fraai gedaan! Het begin van Let You Win is daar een mooi voorbeeld van. Ook het instrumentale Enlightenment is wat dat betreft een erg mooi stukje muziek.

Zangeres Géraldine Garaut kwijt zich hier prima van haar taak, maar valt nergens echt op, zowel in positieve als in negatieve zin. Wie wel in negatieve zin opvalt, is bassist Jean-Gabriel Bocciarelli. Niet vanwege zijn basspel, want daar is weinig op aan te merken. Wel op zijn zang. Het is ook hier weer nodig gevonden om hier en daar wat mannelijke vocalen aan de muziek toe te voegen en meestal gebeurt dat in dit genre in de vorm van grunts. Nu kan ik een goede grunt absoluut waarderen maar wat hier gebeurt lijkt nergens op! De enige associatie die deze ‘zang’ bij me oproept is die van het Koekiemonster uit Sesamstraat. Ja, zo klinkt het echt!

Het album kent twaalf nummers en duurt ruim een uur. Voeg daar de twee bonustracks bij en je bent ruim vijf kwartier verder. Dat is behoorlijk lang, maar echt niet zonde van de tijd. Maar ik moet er ook eerlijk bij vermelden dat als je van symfonische metal houdt er genoeg ander materiaal is te krijgen om deze tijd te vullen.

Ralph Uffing