Shaw, Bernie and Collins, DaleAlbum

Bernie Shaw, de leadzanger van de Britse band Uriah Heep, en Dale Collins, een Canadese multi-instrumentalist en producer, kennen elkaar al jaren. Zo’n zes jaar geleden besloot dit duo samen songs op te gaan nemen. Het resultaat is “Too Much Information”. Acht songs en nog geen veertig minuten, het lijkt wel een langspeelplaat van vroeger. De muziek is vakkundig gemaakt door Collins, de zang is overtuigend ingezongen door Shaw. Het een en ander kenmerkt zich door kernachtige songs, invloeden van vooral hardrock en een vleugje blues en redelijk wat variatie.

De cd begint krachtig met So Many Times. Een lekker rockende gitaar, wat gepolijste hardrock en  goede zang. Door de hardrock is de vergelijking met Uriah Heep niet ver weg. Nog beter is het nummer Alone. Het nummer doet mij denken aan bands als Iron Maiden en Magnum. Deze track heeft wat een goede song in mijn oren moet hebben: pakkende melodieën, sfeer en overtuiging.

Een ander nummer dat mij echt bevalt is Sad Song. Een fijne piano-intro zorgt voor een welkome afwisseling, als tegenwicht op deze door gitaar gedomineerde plaat. Sad Song is haast een klassieke (hard)rockballad. Het nummer is gezegend met een refrein dat echt blijft hangen. Bij de eerste beluistering van deze plaat viel me dit nummer direct op. Ik kan mij voorstellen dat luisteraars dit nummer wat te sentimenteel vinden, maar ik houd er wel van. De zang van Bernie Shaw past heel goed bij dergelijke muziek. Ter referentie: het doet mij denken aan bijvoorbeeld The Best Of Times van Styx. Ook zo’n nummer dat wellicht te sentimenteel is, maar ik vind het wel erg mooi.

De cd kent met Alone en Sad Song twee hoogtepunten, de overige songs zijn goed maar niet heel erg memorabel. Wel heel positief zijn de doorleefde en overtuigende zang van Bernie Shaw en de fijne gitaarsound van Collins.  Als ik deze cd in twee woorden zou moeten omschrijven zou dat ‘ouderwetse degelijkheid’ zijn. De plaat zou in mijn oren ook winnen aan kwaliteit als de productie wat krachtiger en transparanter zou zijn geweest. En dat maakt “Too Much Information” een goede plaat die mij zeker luisterplezier heeft gegeven; meer niet, maar ook niet minder.