Beyond The LabyrinthAlbum

Niks doolhof, ik kan de weg juist heel goed vinden. Het zou natuurlijk kunnen dat deze Belgen het hebben over de erbarmelijke bewegwijzering in hun land, maar ik heb het over de symfonische hardrock die de band onder leiding van gitarist/toetsenist Geert Fieuw voortbrengt. Deze is op hun derde album, “Stories”, van het pakkende soort en laten we eerlijk wezen: met deze plaat zou “Beyond The Labyrinth” weleens internationaal door kunnen breken. “Stories” barst dan ook bijna uit zijn voegen van de ambitie. Dit album heeft constant de uitstraling dat het nu moet gebeuren. It’s now or never.

Deze stijl valt of staat bij een Rubens-achtige sound zonder dat die te kitscherig of te bombastisch wordt. “Stories” is dan ook precies op maat. We horen vette riffs, krachtige gitaarakkoorden, vurige solo’s, brede toetsenpartijen, een doordenderende ritmesectie en een goede zanger die tot het gaatje gaat. Beyond The Labyrinth gaat zieltjes winnen met dit smeuïge geluid, ik heb het al zien gebeuren.

Stijlsgewijs valt er een belangrijke verandering te constateren. Met het vertrek van toetsenist Danny Focke zijn ook de riedels en loopjes uit de muziek verdwenen en dat is iets waar de gemiddelde neo-progliefhebber niet blij mee zal zijn. Daar staat tegenover dat de muziek een stuk compacter en overzichtelijker klinkt dan voorheen. Dankzij de volle lagen toetsen is het wel degelijk een progressieve aangelegenheid op “Stories”. Laat één ding duidelijk zijn: “Beyond The Labyrinth” maakt rock met een hoofdletter ‘R’, rock die op geen enkel punt iets te kort komt.

“Stories” bevat twaalf nummers die elk op hun beurt een verhaal vertellen. Het belangrijkste verhaal echter vertel ik je. Het ontstaan van dit album is namelijk best bijzonder. Voorafgaand aan de release van deze cd is vijf keer een single in beperkte oplage uitgebracht met nummers die later op het echte album zouden komen. Deze opwarmertjes waren niet alleen leuke hebbedingetjes voor de fans, tevens brachten ze wat extra geld in het laatje. Aangevuld met nog een zesde single (hoe slim) is de samensmelting die “Stories” heet een feit. Daarnaast is het geheel voorzien van briljant nieuw drumwerk door nieuwkomer Michel Lodder. Wat een groove heeft die man. Het album luistert lekker weg, maar dat is niet zo verwonderlijk met alleen maar single-materiaal.

Dan mag het begeleidend schrijven wel voorstellen het album in shuffle-modus af te spelen, ik ben juist blij met de volgorde zoals die is. Binnen hun stijl weet de band goed te variëren zonder dat de marges daarbij opgerekt worden. Het leeuwendeel van de nummers is up-tempo en globaal gezien nemen deze de oneven posities in. Opener The Girl With The X-Ray Eyes is extreem aanstekelijk en dat zet de toon voor de rest van de plaat. Hidden Agenda is lekker uitbundig evenals Fear’s The Killer dat is. De band gaat helemaal los in The Peter Principle en Raise The Horns, een geweldige hommage aan Ronnie James Dio. Tussen al deze dampende rockers is het goed toeven voor bijvoorbeeld het slepende Where Kindred Spirits Meet, de ballade Oceans Apart of het dreigende The Darkest Page. Wat alle nummers gemeenschappelijk hebben: ze willen zich allemaal met graagte nestelen in je hart. Het kan niet anders dan dat “Stories” eindigt met een kippenvel nummer en dat doet het dan ook. Strenght is een zinderend Savatage-achtig sluitstuk waar de band trots op kan zijn.

“Stories” komt in eerste instantie wat eenvoudig en gelikt over en zal daarom nogal eens vroegtijdig opzij worden geschoven. Dat is heel jammer, want wie meerdere malen naar het album luistert zal moeten concluderen dat Beyond The Labyrinth hiermee een hartstochtelijke en smaakvolle plaat aflevert die met liefde is gemaakt. Het kan haast niet anders dan dat het genoegen wederzijds zal zijn.

Dick van der Heijde