Beyond The LabyrinthAlbum

Vlaanderen kan bogen op een rijke wielertraditie waar de helden van weleer, ook wel “Flandriens” geheten, nog steeds tot de verbeelding spreken. Het beeld van de zwoegende martelaars op hun stalen ros, de met slijk en zweet besmeurde lijven, de gekromde over en weer snokkende ruggen; de mannen die kasseien vraten als ontbijt, de striemende regen- en hagelbuien trotserend… Dat beeld leeft nog steeds in Vlaanderen, zij het minder bij de huidige wielergeneratie.Die koppige vastberadenheid vind je ook in muziekmiddens en het verhaal rond Beyond The Labyrinth (BTL) is daar een sprekend voorbeeld van. Jaren heeft het bezieler Geert Fieuw gekost om “Signs” concreet gestalte te geven, maar volharding loont uiteindelijk toch. De muziek van BTL situeert zich in een soort niemandsland tussen progmetal en neoprog, maar het eindresultaat is geenszins een vis noch vlees werkstuk. Als je het beestje dan toch een naam moet geven, lijkt klassieke hardrock (vanwege de vele indrukwekkende gitaarsolo’s), overgoten met een ferme scheut neoprog (door het Clive Nolan-achtige toetsenspel) en doorspekt van een redelijke dosis AOR (toegankelijke melodieën) misschien nog het dichtst in de buurt te komen.

Twaalf songs, goed voor zeventig minuten muziek: het kan tellen. Sterke punten zijn het hoogwaardige songmateriaal, de geëngageerde teksten, de prima arrangementen en de zeer acceptabele productie, toch geen vanzelfsprekend gegeven voor een debuut cd. Minpunten zijn de wat vlakke zang van Jo De Boeck, de soms wat stereotiepe sound en het tekort aan variatie qua songmateriaal. De jongens hebben ondertussen al ervaring kunnen opdoen in het akoestische circuit, maar dat komt er op “Signs” niet of onvoldoende uit. Slechts één enkele song komt in de buurt (Morning Rendezvous), maar die slaagt er amper in zich staande te houden tussen de elf andere, stevig uit de kluiten gewassen songs. Media Vision bijvoorbeeld, dat qua geluid en bombast duidelijk raakvlakken vertoont met het steviger werk van Arena, is een krachtige opener. Met de gebalde sleper In Flanders Fields worden de bloeddoorlopen akkers van de westhoek genadeloos omgewoeld, zoals dat eerder al in “Den Grooten Oorlog” van 1914-1918 gebeurde. Heel sterke song en zeker één van de toppers op deze cd. Oorlog is overigens een thema dat de songwriters binnen BTL duidelijk bezighoudt: Unholy War gaat over het zinloze en onpersoonlijke karakter van de hedendaagse oorlogsvoering, Icons over het vernietigen van maatschappelijke en religieuze symbolen.

Het langste en misschien wel sterkste nummer op “Signs’ is The Visionary, een nummer waarop een prominente rol weggelegd is voor Johann Sebastian Focke. Breed uitgesmeerde arrangementen, puike gitaarsolo’s, sterke melodielijnen… Nostradamus had dit voorspeld moeten hebben eigenlijk en misschien is het tijd om de kwatrijnen nog even onder de loep te nemen.

Tomorrow Is Gone is een geslaagde flirt met AOR en had dé geknipte single kunnen zijn, ondanks het net iets te banaal klinkende refrein. Op Freak Show zetten de heren zichzelf wat te kakken, zij het met een flinke dosis zelfrelativering. Dat progressieve rock en aanverwanten door zowat alle media stiefmoederlijk behandeld wordt, is oud nieuws. Gewoon voet op het gaspedaal en ‘volle Kraft voraus’, jongens, laat het ouwehoeren maar aan anderen over. Songs als Prophet Of Doom zijn overigens de beste remedie tegen alle bestaande vooroordelen: progrock met ballen, aanstekelijke riffs en dreigende drums in een strak ritmepakje. Afsluiter In Perpetual Motion herbergt nogal wat gastmuzikanten, die een stevige duit in het solozakje doen. Een leuk onderonsje van gelijkgezinden en de spreekwoordelijke kers op de taart.

Goed, “Signs” is in alle opzichten een puik debuut en een duidelijk statement van een stelletje s’ en foutisten, die het (gelukkig maar) niet al te nauw nemen met de gangbare conventies. Verwacht zeker geen wereldschokkende nieuwigheden van deze band, want het zijn doorgewinterde rockers die hun roots trouw blijven. Maar liever een stel eerlijke en gedreven muzikanten, die geloven in wat ze doen dan een troep prognerds, die vooral hun ijdelheid gestreeld willen zien.

Piet Michem