Beyond TwilightAlbum

“For The Love Of Art And The Making” is abstract and at times almost surreal….

Probeer het idee van een conventionele opnamestudio te laten voor wat het is en stel je een maniakale wetenschapper, compleet met witte jas en wilde grijze haren voor, die in zijn laboratorium de hand legt aan het laatst gecreëerde gedrocht in een serie van drieënveertig stuks; allen uniek maar onmiskenbaar tot elkaar behorend, klaar om op de mensheid te worden losgelaten. In eerste instantie afzichtelijk maar tegelijkertijd met een aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je blijft kijken, of in dit geval beter gezegd: luisteren!

De Deense band, in 1990 opgericht onder de naam Twilight en in 1996 omgedoopt tot Beyond Twilight maakt het de luisteraar niet gemakkelijk en is daar flink trots op. Met dit derde album, de opvolger van het alom geprezen “Section X” vraagt men maximaal geduld en doorzettingsvermogen van de luisteraar, maar geeft uiteindelijk minstens zoveel terug. Bij voorkeur beluister je deze cd met een hoofdtelefoon minimaal een keer of vijf achter elkaar zonder je te verdiepen in de bijgesloten informatie. Laat de structuur en het tempo waarmee de nummers elkaar afwisselen rustig over je heen komen. Ondanks dat sprake is van drieënveertig, met wiskundige precisie in elkaar gezette losse tracks – variërend van negen seconden tot drie minuten – laat het album zich eigenlijk uitstekend als één lang geheel beluisteren, als een welhaast perfecte rock-opera. Het fragmentarische karakter doet bij vlagen denken aan het sublieme “A Pleasant Shade Of Grey” van Fates Warning en “Death’s Design” van het in 2004 opgeheven Diabolical Masquerade, waarmee ook qua sfeer overeenkomsten te vinden zijn.

De opening van het album kent een schitterend aanzwellende opbouw en voordat de muziek werkelijk losbarst, zijn we in slechts één minuut en dertig seconden alweer bij het derde nummer aanbeland. De sfeer wordt direct flink grimmig met stevig hakkende riffs die toewerken naar de climax, gevormd door een dijk van een gitaarsolo. De tekst schetst hier het scenario van een horrorfilm compleet met wolven, bliksem en een ‘sleeping beauty’, maar behandelt gedurende het album grote thema’s als leven, dood, liefde en integriteit. Anderhalve minuut verder wordt weer gas teruggenomen en met prachtige, sfeervolle piano- en harpklanken een brug geslagen naar de volgende tracks, om beurten gevuld met wederom fantastisch gitaarwerk, stevige drums, stemmige koortjes en klassieke intermezzo’s. Meestal waan je je overigens gewoon in één en hetzelfde nummer, terwijl je er volgens de teller op de cd-speler toch echt drie verder bent. Telkens als je dreigt te verdwalen in dit muzikale sprookje vallen de puzzelstukjes op tijd in elkaar door een steeds terugkerende riff of herkenbare keyboardklanken. Hier en daar komt “The Phantom of the Opera” letterlijk voorbij…

Het is ondoenlijk elke song apart te beschrijven, maar algemeen kan je stellen dat in krap achtendertig minuten zoveel moois met adembenemende afwisseling voorbij komt, dat je na afloop volledig uitgeteld bent. Elke seconde muziek is essentieel op dit album. Geen vullertjes, elke noot en track is, hoe kort soms ook, onmisbaar in deze enorme puzzel die met elke luisterbeurt meer schoonheid prijsgeeft. Volgens meesterbrein Finn Zierler kun je het album ook via de shuffle functie in willekeurige volgorde beluisteren, maar die behoefte voel ik geen moment. De nummers staan wat mij betreft niet voor niets in de gekozen volgorde.

Liefhebbers van uiterst sfeervolle, lastig te doorgronden progmetal met een behoorlijke mate van bombast en techniek doen er goed aan dit album te gaan beluisteren. Mensen die muziek draaien als behangetje op de achtergrond slaan deze beurt beter over.

Govert Krul