Beyond TwilightAlbum

“The Devil’s Hall Of Fame” is een conceptalbum en handelt over een jongen die zich, via een computer, toegang verschaft tot zijn eigen brein. De jongen beleeft zaken uit het verleden en heden, zoals zijn eigen begrafenis. Daarnaast gaat het verhaal over filosofie, geloof en de vraag of die twee begrippen misschien hetzelfde zijn. Toetsenist Finn Zierler had het tekstuele concept van het album al klaar, waarna hij op reis ging naar de Sahara en het Atlasgebergte. Afgesloten van de bewoonde wereld en zonder instrumenten heeft hij het verhaal in zijn hoofd op muziek gezet. Deze afzondering is een bron van inspiratie geweest, maar heeft tevens gezorgd voor de donkere ondertoon van dit progressieve, bij vlagen epische, rockalbum.De hoofdpersoon doet in Hellfire een succesvolle poging om via de computer in te breken in zijn eigen geest waarna het nummer pas echt van start gaat. Zierler heeft een aantal uitstekende muzikanten om zich heen verzameld, maar de show wordt echt gestolen door zanger Jorn Lande (o.a. ARK en Masterplan). Langzaam, dreigend en voorzien van een altijd aanwezige onderhuidse spanning (veroorzaakt door de toetsen van Zierler) zingt Lande lekker rauw en donker. Lande ziet echter ook kans om uiterst emotioneel en melodieus te zingen. Een hedendaagse kruising van Ronnie James Dio en David Coverdale. Het kortere Godless And Wicked is ook weer een dreigend en afwisselend nummer met een korte tempoversnelling.

Bijna ondergronds en voorzien van fluitende toetsentonen boort Shadowland zich rechtstreeks in je hoofd. Lande wisselt zijn zang nog meer af dan in de voorgaande nummers: rauw en donker verandert met het grootste gemak in fluweelzacht. De aanstekelijke melodie doet vervolgens de rest. Het instrumentale The Devil’s Waltz start als een nummer uit een griezelfilm, waarna gitarist Anders Kragh zich samen met Finn Zierler mag uitleven in spookhuisachtige melodieën. Zeer emotioneel baant Lande zich een weg door Crying. Een ballade waarbij de dreigende gitaarpartijen uit de voorgaande nummers ontbreken, maar waar toetsenist Zierler het geheel van de nodige spanning voorziet, om het nummer aan het einde te laten omslaan in een onvervalste nekspiertester.

Het titelnummer van de cd is wat Zierler betreft het absolute hoogtepunt en dat wil wat zeggen na de voorgaande nummers. Vanaf het begin is de dreiging voelbaar en die wordt alleen maar verder uitgebouwd. Licht Oosterse toetsenriedeltjes, fluitende, dreigende toetsen, koorachtige structuren (zelfs een kort stukje in Latijn), werkelijk alles wordt uit de kast getrokken. Lande zingt zich de longen uit het lijf, ondersteund door het stevige fundament van drummer Tomas Fredén en bassist Andres Lindgren. Closing The Circle is een – afgezien van een aantal gesproken regels – instrumentaal nummer waarbij Zierler zijn kunsten op de zwarte en witte toetsen mag etaleren. Het afsluitende Perfect Dark kent een rustig begin, massale tussenstukken en heftige gitaarpartijen. Kortom, alle ingrediënten die progressieve rock zo aantrekkelijk maken.

“The Devil’s Hall Of Fame” is misschien wel de beste progressieve rockuitgave van 2001. Gedragen door de werkelijk uitstekende zang van Jorn Lande, die daarvoor natuurlijk wel de schitterende muziek van Zierler dankbaar mag zijn.

Rob van Oosten