Big Big TrainConcert

Voor het derde achtereenvolgende jaar mag ik mij tot de kleine groep gelukkigen rekenen die een live optreden van de Britse progrock revelatie Big Big Train (BBT) mag meemaken. Wederom met dank aan een goede vriend in Engeland, geduldig achter zijn pc net zo lang op ‘enter’ drukkend totdat er kaarten gereserveerd konden worden.

In dit geval voor het afsluitende optreden in een serie van zes dat plaatsvond in het weinig bekende Hackney Empire in de gelijknamige wijk in Londen. Geen van de bekende Londense podia was blijkbaar goed genoeg (?) voor de heren en dame, maar geen nood: Hackney Empire blijkt één van die prachtige oude theaters te zijn waar Engeland patent op lijkt te hebben. Bijna honderdtwintig jaar oud en dat is eerlijk gezegd ook wel een beetje te zien, maar doordrenkt met historie en drama van al datgene wat zich hier in de afgelopen eeuw heeft afgespeeld.

Een mooier podium is nauwelijks denkbaar en ongetwijfeld met zorg uitgekozen door groep en management om als achtergrond te dienen voor een nieuwe dvd/bluray, oordelend naar het aantal professionele camera’s en andere opnameapparatuur dat in de zaal stond opgesteld. Niet zo gek ook, zanger David Longdon zal er verderop in de show nog op terugkomen (‘expensive’), een behoorlijke financiële gok voor de band die hopelijk voor hen goed heeft uitgepakt.

Want de band, tot voor kort vooral een ‘non-travelling train’ met (meerdere) optredens op dezelfde locatie, heeft nu besloten een ‘volwaardige’ tournee te ondernemen, startend in Edinburgh, Schotland en dus eindigend in London, hoe kan het ook anders. Met het uitstekend ontvangen laatste album “Grand Tour” in hun reistas, misschien wel het beste werk tot op heden, een mooi moment voor een dergelijke onderneming. Geen wonder dat er lang naar was uitgekeken, het publiek bestond voor het merendeel uit gepassioneerde ‘passengers’ zoals de diehard fans van de band worden genoemd. Zo waren er meerdere nationaliteiten vertegenwoordigd in het intieme theater in Noord-Londen. Dat de band een behoorlijk deel zou spelen van het nieuwe succesvolle album was ook geen groot geheim. Dat dit ten koste zou gaan van het bekende, oudere materiaal was inherent. En zo geschiede.

Om half acht precies was het de beurt aan Sweet Billy Pilgrim om als voorprogramma te fungeren. Ditmaal niet als band maar slechts vertegenwoordigd door zanger/gitarist Tim Elsenburg en zangeres Jana Carpenter. Zij verzorgden een kort maar krachtige set met grotendeels akoestische folkmuziek. Zang en gitaarspel waren prima, de zaal sloot het duo liefdevol in de armen. Na ongeveer veertig minuten maakten zij plaats voor de hoofdact van de avond.

Onder luid applaus betreden de in totaal dertien leden van Big Big Train de planken van het oude theater op de tonen van Novum Organum dat vanaf tape werd gespeeld. Vrijwel direct stort de band zich in een uitstekende versie van het openingsnummer van het nieuwe album, Alive. Een prima opener die één ding meteen duidelijk maakt: hier staat een goed ingespeelde band die de jubelende progrock song perfect uitvoert. De begeleidende video op het grote scherm boven het podium verhoogt de sensatie nog verder. Hedgerow is het volgende nummer, waarna een ander nummer van “Grand Tour” volgt, Theodora In Green And Gold, een zeer melodieus nummer en een goede keus in de setlist. Het volgende nummer is een behoorlijke verrassing: Winkie, over een duif die het tot oorlogsheld brengt… Dit is geen voor de hand liggende keuze en voor zover ik kan beoordelen nooit eerder live gespeeld. Ook hier weer prachtige en uiterst toepasselijke geanimeerde beelden op de achtergrond.

The Florentine, eveneens een nieuw nummer, is het eerste echte hoogtepunt van de avond. We worden getrakteerd op een super uitvoering van deze bepalende song over Leonardo Da Vinci met prachtig zangduet van de heren Longdon en D’Virgilio aan begin en einde. Om meteen gevolgd te worden door een tweede hoogtepunt in de vorm van Brave Captain, het epos over de piloot en oorlogsheld tijdens WWI met wederom indrukwekkende historische beelden van luchtmacht kapitein Albert Ball en zijn maten.

Nog een tweetal songs van het nieuwe album, Voyager met zijn parallel tussen de oorspronkelijke en hedendaagse ontdekkingsreizigers, loopt over in Homesong, de slotsong van “Grand Tour”. Een donderend applaus van het enthousiaste publiek is de verdiende beloning voor de band, het onthaal wordt gulzig geïnhaleerd. Het laatste nummer van de reguliere set betreft de stampende folkrock van Wassail, compleet met masker en fluit van de charismatische voorman Longdon.

De toegift laat niet lang op zich wachten: Drums And Brass is de inmiddels bekende drumsolo van D’Virgilio en de introductie van de vijf man sterke blazers sectie die naadloos overgaat in de echte finale: het ruim vijftien minuten durende East Coast Racer, een persoonlijke favoriet. Zonder twijfel een nieuw hoogtepunt in de circa twee uur durende show van de heren/dame. De bekende maar daarom niet minder indrukwekkende zwart/wit beelden van de record-trein dragen extra bij tot de feestvreugde. Maar dan is de koek toch echt op, zo tegen half elf nemen dertien musici moe maar voldaan afscheid van hun trouwe publiek onder een ovationeel applaus.

Big Big Train heeft in David Longdon een uitstekende zanger. Oké, de maniertjes van de voorganger vallen niet bij iedereen in goede aarde maar hij was extreem goed bij stem, vooral goed te horen tijdens East Coast Racer met zijn buitengewoon hoge noten. Op bas en gitaar de Stille Willies van BBT, oprichter/componist/bassist Greg Spawton en gitarist extraordinair Dave Gregory. Een behoorlijk aantal bezoekers droeg een XTC shirt, een ode aan Dave’s voormalige band. Nick D’Virgilio, NDV voor intimi, is en blijft een uitstekende drummer en zanger, de extravagante persoonlijkheid van de Amerikaan is een goed tegenwicht voor de ietwat ingetogen presentatie van de rest van de band, Longdon uitgezonderd.  Opvallend sterk ook, de vaak vierstemmige harmoniezang, een gewaardeerd en integraal onderdeel van het geluid van BBT. En dan mag ik de kopersectie natuurlijk niet vergeten, zij voegen een bijzondere klankkleur toe die Big Big Train in hoge mate onderscheidt van zijn tijdgenoten.

Prima toetsen ook van Danny Manners, na het vertrek van zijn maatje Andy Poole wederom gesecondeerd door de relatief onopvallend acterende Robin ‘Cosmograf’ Armstrong. Dat laatste geldt niet voor violiste/zangeres Rachel Hall en zeker niet voor de Zweedse gitarist/toetsenist/zanger Rikard Sjöblom. Snel switchend tussen zijn rode orgeltje en zijn akoestische- en elektrische gitaren was hij één van de sterren van de show die verder toch vooral door onopvallend vakmanschap kan worden gekenschetst.

In een kleine twee uur komen elf nummers voorbij, met een behoorlijke gemiddelde lengte en de nadruk op het laatste album. De eerste échte tour ook voor BBT. Er is weliswaar sprake van een Europese en Amerikaanse tour, maar tot op heden zijn er nog geen data bekend gemaakt. Zoals gezegd, de band stak in uitstekende vorm, een aantal dagen achter elkaar gezamenlijk optreden op verschillende locaties doet hen klaarblijkelijk goed, een prima vooruitzicht.

Een kleine tegenvaller is de aankondiging vooraf dat het niet is toegestaan om foto’s te maken, ook niet met een mobiel. Op zich een prima initiatief maar onhandig als je als verslaggever een beeldverslag van het optreden wilt maken. Een prima geluid ook in het oude theater met zijn hoge plafond dat ongetwijfeld nooit is toegerust voor dit soort optredens. Benieuwd naar de video- en audio opnames die ongetwijfeld te zijner tijd hun weg naar de consument zullen vinden.

Het enthousiaste kennerspubliek verlaat rustig en enigszins zwijgzaam het oude gebouw, onder de indruk van het gebodene en/of overpeinzend of de aansluitingen in het openbaar vervoer op deze drukke zaterdagavond in de metropool Londen wel gevonden kunnen worden. Hoe lang duurt het nog voordat de Grote2 Trein dito stations gaat aandoen, ofwel een echte doorbraak gaat maken naar een breder (prog)publiek? De tijd zal het leren.

Foto’s: Bo Hansen (Big Big Train Website)