Big Big TrainAlbum

“Die stok, dat zijn wij. Jij bepaalt hoe hoog de lat gelegd wordt”. Aan deze zin van een commercial van een opleider voor werkend Nederland moest ik denken toen ik luisterde naar dit zevende Big Big Train album (“Far Skies Deep Time” is een ep). De figuurlijke lat werd door deze band met “The Underfall Yard” ongekend hoog gelegd, maar met dit album wordt diezelfde hoogte met gemak gehaald. Sterker nog, de lat gaat nog iets hoger!

Het vorige album had een klein minpuntje en dat was de niet zo heel sterke openingstrack Evening Star. Op “English Electric” is dit euvel weg gepoetst. Op dit album zijn gewoon alle tracks briljant. Wel zo makkelijk. Vrienden, waar moet ik beginnen met vertellen hoe onwijs goed dit album is?

De nummers zijn wat meer uitgesponnen dan op zijn voorganger. Het is iets avontuurlijker geworden. Nog steeds maakt dit vijftal heerlijke symfonische rock met ijzersterke neo-prog invloeden. De geest van Genesis (“A Trick Of The Tail”) komt regelmatig om de hoek kijken, maar wat nog meer indruk maakt is het eigen geluid dat de band ontwikkeld heeft. Met “The Difference Machine” werd het frame opgebouwd, met “The Underfall Yard” werd het verder ontwikkeld en met “English Electric” geperfectioneerd.

Tot mijn grote vreugde zijn de blazers, die op “The Underfall Yard” zo indrukwekkend waren, nu ook weer teruggekeerd. Zei het wel minder dominant. In Summoned by Bells duiken ze prachtig op. Langzaam zwellen ze aan. De trompetsolo die volgt is schitterend. Een ingetogen gitaarsolo mengt zich er subtiel tussen. Zo breekbaar en mooi. Steeds weer merk ik dat ik met ingehouden adem zit te luisteren.

Het is ongekend hoe Big Big Train is staat is mij mee te voeren op hun muziek. Het is reuze spannend, maar ook opwindend. Elke keer ben ik weer verbaasd van het vermogen om zulke sterke en afwisselende muziek te creëren. Ook dit keer heeft de band een scala aan gastmuzikanten uitgenodigd. Ze maken er een prachtig organisch geheel van. Iedereen draagt zijn steentje bij en maakt dat de muziek boven alles en iedereen uitstijgt.

Soms zet de band je op het verkeerde been. Neem Uncle Jack. Bij de opening heb je echt zoiets van “wat gaat er nu gebeuren!”. Een soort honky-tonky-pianissie muziek. Vleugje country, beetje anders, maar zo goed gedaan! Het einde waarin een scala aan stemmen door elkaar zingen is zo briljant! In de afsluiter Hedgerow doen ze het kunstje nog een keer. A Boy In Darkness blinkt uit door het prachtige vioolspel en de geweldige melodielijnen. Het is allemaal zo intens. De band is meester in het opbouwen van spanning en weet deze zo goed vast te houden. Zanger David Longdon is ook echt een zanger van de buitencategorie. Zijn stem past zo goed bij de muziek en hij heeft een geweldig bereik. Bij dit alles mag je trouwens ook nog een bijzonder mooie productie en dito artwork optellen.

Rest mij nog één ding en dat is om “English Electric” uit te roepen tot meesterwerk. Ja, een klassieker. We kunnen hier kort, maar het liefst nog heel lang over praten, maar dit gegeven staat als een stok boven water. Die stok dat zijn wij. Hoe hoog Big Big Train de lat verder zal leggen ligt aan henzelf. Tering die lat ligt hoog! Had ik al gezegd dat er nog een “English Electric Part Two” komt?

Maarten Goossensen