Sherwood, BillyAlbum

2015 is een ongelofelijk jaar geweest voor Billy Sherwood (geboren in 1965), in meer dan één opzicht. De getalenteerde multi-instrumentalist-zanger-componist-producer was min of meer zijn eigen ding aan het doen dit voorjaar, hij werkte tegelijkertijd aan drie albums met nieuwe muziek nog buiten zijn werk als producent en mixer, toen hij hoorde dat zijn oude vriend en mentor Chris Squire, bassist en tweede stem van progressieve rock pioniers Yes, ernstig ziek was.

Sherwood’s associatie met Yes gaat drie decennia terug en omvat het schrijven van liedjes met Squire voor “Union” uit 1991 en “YesYears” uitgaves, toeren met Yes in 1994, de productie van de “Keys To Ascension” albums in 1995-1997 en de toetreding tot de band tijdens 1997-2000 voor de “Open Your Eyes” en “The Ladder” albums. In de daaropvolgende jaren bleef hij samenwerken met Squire in hun zijproject Conspiracy, vormde Circa met Yes veteranen Tony Kaye en Alan White (en vriend Jimmy Haun) en droeg bij aan het mengen en de productie van diverse Yes projecten, inclusief de meest recente albums “Heaven & Earth”, “Like It Is: Yes At The Bristol Hippodrome” en “Like It Is: Live At The Mesa Arts Center”.

In de afgelopen vijftien jaar werkte Sherwood ook in een gestaag tempo aan een aantal soloalbums, waarop hij meestal alle instrumenten bespeelt: gitaar, toetsen, basgitaar en drums, in aanvulling op het componeren en het zingen van elke noot. Zijn nieuwe soloalbum, voor de eerste keer met gastspelers, is een concept album over een persoon, The Citizen, die is gereïncarneerd in de tijd en getuige van belangrijke momenten in de geschiedenis van de mensheid.

Terwijl Sherwood bezig was met de opname van “Citizen” dit voorjaar, vertelde zijn vriend Squire dat hij ernstig ziek was en vroeg hem om zijn plaats in Yes’ aankomende zomer toer in te nemen. Sherwood ging meteen akkoord en was bezig met de voorbereiding van de toer toen Squire’s toestand verslechterde. Op 27 juni overleed Squire. De Yes tour begon op 7 augustus 2015 met Sherwood in de rol van Squire als bassist en zanger van de harmoniepartijen.

Vandaag de dag kan Sherwood zijn blik weer voorwaarts richten, het uitbrengen van zijn nieuwe soloalbum “Citizen”, met onder meer de laatste opnames van Squire. Tegelijkertijd werkt hij aan een aantal andere projecten en kijkt hij vooruit naar enkele extra live-concerten met Yes, waar hij weer officieel is toegetreden.

In een recent interview spreekt Sherwood zich uit over het afgelopen jaar dat door hem als ‘surrealistisch’ wordt bestempeld. Hij legt uit dat het concept voor “Citizen” in eerste instantie is ontwikkeld vanuit een begrip dat afkomstig is van de beroemde Tweede Wereldoorlog generaal George Patton. Hij geloofde dat hij de reïncarnatie was van militaire leiders uit het verleden op verschillende slagvelden. Hij dacht dat dit hem zo’n goed inzicht en instincten gaf en Sherwood vond het idee van één persoon die aanwezig was tijdens de vele verschillende belangrijke momenten in de geschiedenis, een interessant concept toen hij aan het nadenken was over het thema van zijn nieuwe soloproject. De songs beschrijven de ervaringen van de hoofdpersoon gezien door zijn eigen ogen: als dienstplichtige legionair in het Romeinse leger aan het einde van het Rijk. Een soldaat in de loopgraven van WO I. Een vriend van Galileo, als hij ontdekt dat de aarde niet plat is. Een radeloze Wall Street medewerker staat op een richel, een slachtoffer van de grote depressie; en als assistent van Charles Darwin als die zijn Theorie formuleert; of een lid van de Cherokee stam tijdens de Trail of Tears; of herboren als Nostradamus, geschreven door de eeuwen heen. Intrigerend en ambitieus tegelijkertijd.

Hoewel zoals gezegd de meeste van zijn soloalbums een soort prog-doe-het-zelf zijn, is er dit keer gebruik gemaakt van gastspelers. En wat voor gastspelers, het lijkt wel een “Who Is Who” van de progressieve muziek. Nou is Sherwood door zijn werk als producent van onder andere hommages aan Pink Floyd en Led Zeppelin maar ook all-star combo’s als The Prog Collective wel het een en ander gewend. Maar deze keer is het sterrencollectief wel van een heel bijzondere samenstelling. Gaat u er maar eens even rustig voor zitten: Rick Wakeman, Patrick Moraz, Colin Moulding, Jerry Goodman, Alan Parsons, Steve Morse, Steve Hackett en Chris Squire kunnen zich toch met recht tot de allergrootsten rekenen. Maar ook Geoff Downes, Tony Kaye, Jordan Rudess, John Wesley en Jon Davison hebben inmiddels hun naam wel gevestigd binnen het genre. Wel handig als je even de telefoon kunt oppakken en bladerend door je adressenboek kunt bellen en zeggen: hé Steve, heb je zin om wat partijen in te spelen op mijn nieuwe album. Ook opmerkelijk is dat op “Citizen” gespeeld wordt door vier verschillende toetsenisten van Yes (Tony Kaye, Rick Wakeman, Patrick Moraz, Geoff Downes). Ik kan wel alvast verklappen dat de gasten de songs daadwerkelijk naar een hoger niveau tillen.

Sherwood maakt altijd de eerste opnames in hun geheel, zodat hij kan zien waar hij naar zoekt in een project. Omdat hij zoals reeds gememoreerd een heleboel instrumenten bespeelt, is hij in staat een totaalbeeld te schetsen. Op basis van deze semi-complete foto kijkt hij vervolgens wie er op welke song het beste tot zijn recht zou komen. Daarna worden de bestanden opgestuurd en levert de artiest zijn bijdrage, soms zelfs op afstand, een techniek die tegenwoordig vaker wordt toegepast. Na al deze informatie wordt het tijd om eens inhoudelijk op de muziek in te gaan. Heeft die sterrenbezetting nou zijn geld opgeleverd is de grote vraag.

Het openings-en titelnummer van de cd wordt extra dramatisch door de bijdrage op vijfsnarige basgitaar van Chris Squire, vriend/mentor/idool van Sherwood. Het is het favoriete nummer van de artiest zelf. Een bombastische intro, gedragen door gitaar en de karakteristieke basgitaar van Squire. Gevolgd door computer bewerkte vocalen, waarover later meer en orgelpartijen van Circa-maatje Tony Kaye. Zeker geen slechte start van het album. Op Man And The Machine is Steve Hackett producent van een karakteristiek rockende solo aan het einde van dit nummer.
Opmerkelijke is de keuze voor ex-XTC bassist/zanger Coling Moulding op het nummer Just Galileo And Me, maar daarom niet minder interessant. Dit is een uitstekende – qua tempo –  langzame song met akoestische gitaar en mondharmonica als belangrijkste instrumenten, hetgeen het geheel een folky gevoel geeft zonder het prog pad te verlaten.
Steve Morse is één van die gitaristen met een compleet eigen sound en dat is gelukkig ook het geval met zijn bijdrage aan No Mans Land en ja, weer die vocoder in dit nummer over de WO I loopgraven.
Het langste nummer van “Cititzen”, The Great Depression, krijgt de onmiskenbare toetsenbijdrage mee van Rick Wakeman. Met zijn lichtvoetige en lenige pianoaanslagen weet de meester dit nummer nét die extra lading mee te geven die het nodig heeft. Doet me in de verte beetje denken aan Alan Parsons Project zowel qua geluid, instrumentatie als opbouw. Toppertje!
Toeval of niet, diezelfde Alan Parsons doet vocaal een (bescheiden) duit in het zakje op Empire, het volgende nummer. Violist Jerry Goodman van de legendarische jazzrock formatie Mahavishnu Orchestra, onder leiding van John McLaughlin, is de volgende topartiest die een bijdrage levert.
Age Of The Atom is een sterk nummer met  een Squire-achtige baspartij en smaakvolle toetsenbijdragen van Downes. Nooit gedacht dat ik dat laatste nog een keer zou zeggen; hoge meezingfactor.
Trail Of Tears, het lied over de tranentocht van de indianen op weg naar hun reservaten, krijgt als gast op toetsen ditmaal de onderschatte Zwitser Patrick Moraz, terwijl een andere bekende toetsenist, Dream Theater’s Jordan Rudess, op Escape Velocity zijn bijdrage levert aan dit up-tempo nummer. Op A Theory All It’s Own verzorgt John Wesley van Porcupine Tree de gitaarpartijen, zonder echt op te vallen overigens. Yes-zanger Jon Davison tenslotte, is de belangrijkste contribuant aan het afsluitende nummer op Citizen, Written In The Centuries. Het betreft hier opmerkelijk genoeg de eerste opnames van het nieuwe vocale duo van Yes. Dat valt niet tegen wat mij betreft. Davison draagt het nummer wat prima zou passen op een eventuele nieuwe Yes cd. Ook horen we  lekker smerig gitaarwerk van Sherwood  zelf halverwege het nummer, de ballen die Yes op zijn laatste album zo node miste.

Het album laat zich redelijk makkelijk beluisteren en daar zit hem wat mij betreft nou net de kneep. Het is allemaal wat veel van hetzelfde wat nog eens versterkt wordt door de vocalen. Hoewel Sherwood zeker geen onprettige stem heeft, lijkt het alsof een groot deel van de zang door de computer van een mechanische klank wordt voorzien, een soort van vocoder. Het is nog net geen Cher maar de nummers gaan daardoor erg op elkaar lijken. Het onderscheid tussen zijn werk met Circa en als soloartiest is bovendien maar moeilijk te maken. Niet voor niets behoren naar mijn mening de songs met sterke vocalen (Just Galileo And Me en Written In The Centuries) tot het betere werk op dit album. Complimenten voor productie, basgitaar en vooral drums. En om mijn eigen vraag te beantwoorden, misschien ten overvloede: ja, de toppers hebben er daadwerkelijk toe bijgedragen dat dit album boven de middelmaat uitstijgt. Handig dus, zo’n kennissenkring.

Rest me nog te vertellen dat er wat vage plannen zijn om de nummers op “Citizen” live te brengen met een vaste band en mogelijk wat gastoptredens afhankelijk van toerschema’s en agenda’s. Ook komt er een verzameling van hoogtepunten uit Sherwood’s solocatalogus uit onder de naam “Collection”. Daarnaast kan gemeld worden dat het nieuwe Circa album bijna klaar is. Het heet “Silent Resolve” en het gaat uitkomen op Frontiers Records ergens in de loop van volgend jaar. En last but not least laat Sherwood doorschemeren dat er ook met Yes dingen gaan gebeuren zonder hierover verder uit te wijden. Een mooie en productieve toekomst dus voor deze muzikale duizendpoot en de artiesten en bands waaraan hij gelieerd is.

Alex Driessen