BisbâyéAlbum

Indien in een complex systeem eigenschappen ontstaan die niet aanwezig zijn in de afzonderlijke elementen, noemt men dit emergentie. Dit woord beschrijft eveneens de muziek van deze Canadezen. Hoewel hier de gebruikelijke drums en gitaren samenspannen, creëert hun interactie een complexe dans die meer is dan de som der delen.

Deze band bouwt zijn compositie op uit kruisende melodieën. Overlappende polyritmes veroorzaken zo een dissonant geluid dat aanvankelijk de luisteraar overweldigt met een stormvloed aan krijsklanken. Tussen de chaos ontstaan echter intrigerende patronen. Vergeleken met de vorige plaat zijn de opborrelende structuren vloeiender. Deze gitaarmozaïeken doen denken aan King Crimson’s “Discipline”. Daarnaast zijn Meshuggah en The Dillinger Escape Plan opvallende inspiratiebronnen, hetgeen blijkt uit het heftige gitaargeluid. Hoewel de melodieën consequent virtuoos zijn, houdt de band de spanningsbogen inzichtelijk, waardoor de arrangementen hermetisch en beklemmend overkomen. Een indringende speelstijl!

Zo opent Créosote met een schreeuwend arrangement waarin melodieën elkaar als botsauto’s treffen. Het hectische geluid wekt een paniekerige sfeer op. Halverwege maakt het nummer een duikvlucht, waarna grommende gitaarruis opdoemt. Wat eleganter van geluid is Soliton. Hier verweeft de band vernuftige gitaarpatronen tot een bubbelende melodie. De klanken schroeien, maar de spanningsboog is navolgbaar. De donderende bas vormt immers een inzichtelijke leidraad. Ratelende ritmes vestigen vervolgens een slepende compositie die over het geheel genomen een rustpunt blijkt. Caustique kent ter afsluiting een combinatie van schreeuwende, snijdende gitaren en marcherend drumgeraas. Een snerpende uithaal leidt naar een verontruste baspartij. Langzaam wint het nummer aan gewicht. Een sonore climax eindigt deze hellevaart.

Het moge duidelijk zijn dat deze muziek geen makkelijke kost is. De hermetische structuren en hectische klankleuren zijn bijwijlen vermoeiend. Een uitgebreider klankpalet met hier en daar een weidse zijstap zou het geluid meer behapbaar maken. Het album geeft zijn geheimen nu pas laat vrij. Daarnaast klinkt de muziek koud en mechanisch, hetgeen dreigend en indrukwekkend is, maar ook cerebraal. Deze kritiekpunten kenmerken een karaktervolle plaat die je moet liggen, maar die verder geen steek laat vallen.

“Le Sens De La Fin” is hierdoor bovenal intrigerend. De luisteraar mag spannende georganiseerde chaos verwachten die strak overkomt. Gaandeweg zou een mens meer klankvariatie lusten. Desalniettemin valt geen nummer door de mand en houdt het album de spanning consequent vast. Zeker een aanrader voor de avontuurlijke progliefhebber.