BittertownAlbum

Laten we het eens hebben over Tom Janssen. Op zijn solo-cd uit 2004,”The Element Of Surprise” welke tevens zijn debuut is, toont de multi-instrumentalist  zich een geweldig muzikant. Bassen dat de man kan en ook laat hij horen voortreffelijk gitaar en toetsen te kunnen spelen. De plaat verkoopt helaas niet bijster. En dat is deels te wijten aan het feit dat Janssen er op drie gedachten hinkt: speel ik symfo, speel ik jazzrock of speel ik pop?  Het heeft mij er echter niet van weerhouden een positieve recensie over dat album te schrijven.

Onder de bandnaam Bittertown en met de cd “Scenes From The Box” vervolgt de bassist zijn carrière. Waarom verbaast het me nou niet dat hij dit op fenomenale wijze doet en waarom verbaast het me nou niet dat hij met “Scenes From The Box” zijn voorganger ruim weet te overtreffen?

Op de nieuweling is Janssen dan ook helemaal voor de symfo gegaan. Het geheel is een overtuigende aaneenschakeling van melodieuze momenten, pakkende zanglijnen en vooral van heerlijk virtuoze uitspattingen. Niet zelden moet ik daarbij aan een band als IQ denken maar nog meer aan Kayak .Die laatste vergelijking heeft Bittertown hoofdzakelijk te danken aan de drie sterke zangstemmen die op dit album de ronde doen. De wat theatrale gloed die de  zang over de muziek heen heeft gelegd past mooi bij het 72 minuten durende concept van het album. Jawel je leest het goed,”Scenes From The Box” vertelt een verhaal. Eric van Oijen bezingt de beslommeringen van de hoofdpersoon, een burgerman die zich na het openen van een geheimzinnige doos geconfronteerd ziet met zijn angsten welke daarna werkelijkheid blijken te worden. De man verlaat zijn vrouw, komt onder een brug te slapen maar komt uiteindelijk weer tot inkeer. De stem van van Oijen is geknipt voor dit werk. Hij heeft een vrij gewone klank maar dat gekwelde randje maakt het boeiend om naar hem te luisteren. Ook erg attractief zijn de vocale verrichtingen van Elles Janssen en Floor Kraaijvanger die in de huid  zijn gekropen van respectievelijk ’s mans echtgenote en zijn beschermengel. Beide dames hebben een uitstekende rockstem waarbij met name het rauwe geluid van Janssen zeer positief uitpakt. Luister wat dat betreft maar naar de met bezieling gezongen ballade Miss You, een nummer waar de zang  zo goed kan zijn omdat de compositie ervan zo deugt.

Het sterke Miss You is beslist geen toevalstreffer.”Scenes from the box” bevat veertien nummers die ontsproten zijn aan het creatieve brein van de maker. Janssen brengt een gevarieerd scala aan ideeën dat door de combinatie van originaliteit en enigszins platgetreden paden een zeer geslaagde samenhang vertoont. Tijdens het emotioneel geladen concept passeren neo-prognummers als The Box en The Train To Nowhere de revue. Dit naast ondermeer een magnifieke ballade als The Shadow Of The Wind, een vlammend instrumentaaltje als The Chase, het donkere Under The Bridge, Near The River, het toegankelijke You’re Not Alone en de jazzrock van The Sound Of August. Het is knap dat Janssen keer op keer de aandacht weet vast te houden. Dat de boog tot aan het eind gespannen blijft komt volgens mij ook door de levendigheid van een echte drummer, Vincent Bodt. Het is ook een slimme zet geweest om, voornamelijk in de laatste paar nummers gebruik te maken van Ewoud Dercksen, een sierlijk saxofonist. Net als je dreigt weg te zakken komt de frivole sax uit de boxen.

Wat deze cd echt bijzonder maakt is het ongekend hoge niveau van bassen. Zowel de gewone basgitaar als de fretloze en de stickbas staan goed hard in de mix zodat je volop kunt genieten van het spel van de aan het conservatorium afgestudeerde Janssen. Wat is het gaaf om te worden meegesleept in zijn draaikolken of om weerstand te moeten bieden tegen zijn tonale bokspartijen. Het is opmerkelijk dat Tom Janssen heel veel meer virtuoos klinkt dan dat gebruikelijk is bij bands à la Bittertown.

Het is een goede zaak dat een gerenommeerd kwaliteitslabel als ‘Festival Records’ uit het Verenigd Koninkrijk het talent van Janssen ondersteunen wil. Dat is een ware erkenning van zijn kunnen en hij verdient het. Dat we het nog maar vaak over hem mogen hebben.

Dick van der Heijde