Riis, BjornAlbum

Bjørn Riis is onbetwist de grote man van Airbag. Hij is een van de oprichters, schrijft en produceert het materiaal en met zijn gitaarspel is hij sterk bepalend voor het geluid van deze hoog aangeschreven Noorse progband. Maar ook solo staat hij zijn mannetje. Na het tussendoortje uit 2017, de ep  “Coming Home”, brengt Riis met “A Storm Is Coming” zijn derde  solo-cd van volle lengte uit. Die lengte blijft overigens beperkt tot 51 minuten.

A “Storm Is Coming” gaat over de zware thema’s als verlies en het ingewikkelde van relaties. Om de spanning en frustratie die relaties nu eenmaal met zich meebrengen goed weer te kunnen geven kiest hij voor de dialoog in de zangpartijen. En daarvoor maakt hij gebruik van de diensten van de Noorse zangeres Mimi Tamba. Een goed voorbeeld van hoe hij de thematiek aanpakt is het nummer Icarus. Hij gebruikt het klassieke verhaal van deze mislukte hoogvlieger om aan te geven dat als een van de twee in een relatie het (te) hard probeert hij of zij zich onvermijdelijk ook symbolische gaat branden.

Riis is een man van uitersten. De eerste twee minuten van When Rain Falls gebeurt er vrijwel niets hoorbaars, waarna minutenlang keiharde riffs te horen zijn, gevolgd door hardrockgitaren. Net zo makkelijk schakelt Riis weer over op een rustiek jazzy pianostukje. Dan is het tijd voor de eerste uiterst sfeervolle lyrische gitaarbijdrage van Riss. Als hij zijn snaren zo beroert dat de emotie er vanaf spat, is het onvermijdelijk om te vermelden dat David Gilmour en Pink Floyd dan nooit ver weg zijn.

Hoogtepunt van de cd is Stormwatch, met dik veertien minuten het langste nummer. Dit is een typische Riis epic, dat alle elementen bevat die zijn werk kenmerken. Het tempo ligt laag, voor de opbouw neemt de Noor alle tijd. Vrij snel na het begin bevindt te luisteraar zich een  hypnotiserende Pink Floyd sfeer. De samenzang met Tamba komt tot leven, ze haalt even uit als zo klassiek op “The Dark Side Of The Moon” te horen is. Het is duidelijk dat we een climax gaan beleven: er komt een storm aan! Maar het is nog niet zover, de wind zwakt nog even af en de lieflijke rust van een veilige haven in de zon dringt zich op. Maar dan barst het los: snoeiharde riffs, denk aan Iommi van Black Sabbath, verbeelden het beuken van de wind op de kust, een lange solo om bij weg te zweven leidt een nieuw stukje rock in gevolgd door net weer even wat andere klanken die Riis uit zijn gitaar weet te toveren. En de storm gaat weer liggen. Mooi!

Een beetje een buitenbeentje vormen You And Me en This House, die je de ballads van de cd zou kunnen noemen. Geen moment ontkomen deze nummer aan een trieste, maar uiterst ontspannen sfeer. Zacht, traag en meeslepend komt het tot een zekere aanzwelling, maar de venijnige, harde gitaaraanslagen ontbreken hier. Je hoort de gitarist Riis in This House op zijn best. Het lijkt alsof hij de licht vervormde klanken uit zijn snaren perst.

Bjørn Riis is er in geslaagd een heel persoonlijk album te maken over pijn, verlies en frustraties. Schier moeiteloos smeedt hij agressie en woede door stevige (hard)rock, met triestheid en gevoel door subtiele, sfeervolle en melodieuze passages, met soms licht psychedelische elementen. En altijd komt hij met zijn gelaagde en verfijnde gitaarspel om de hoek, waarmee hij blijft verbazen. Bjørn Riss heeft met “A Storm Is Coming” weer een fraai werkje aan zijn catalogus toegevoegd.

Fred Nieuwesteeg