Riis, BjørnAlbum

Airbag gitarist Bjørn Riis komt met zijn tweede soloalbum als opvolger van zijn prima debuut “Lullabies In A Car Crash” en deze opvolger gaat over verbroken relaties en verlies. Of dit ook voortvloeit uit de persoonlijke ervaringen van Riis wordt niet vermeld, maar de oortjes worden bij dit nieuws altijd gespitst, omdat zielenpijn/hartzeer bij sommige artiesten leidt tot hartverscheurend mooie composities. Ik moet dan altijd denken aan een track als We Fly So Close van Phil Collins, waar de emotie van afdruipt, niet in het minst door de Schitterend Schrijnende teksten. Of dit ook geldt voor onze Noorse vriend? Lees verder…

Volgens de promosheet is “Forever Comes To An End” een tribute aan voor Riis belangrijke invloeden door artiesten als Toni Iommi, Zakk Wylde, David Gilmour en Steven Rothery. Het album telt zeven tracks en klokt met zo’n 48 minuten de tijdsspanne van een ouderwetse lp. Dit lijkt een van de nadelen van de huidige vinyl revival te worden. Maar ook hier geldt weer: niet het vele is goed, maar het goede is veel. Of dit bij Riis’ tweede soloalbum ook het geval is?

Na “Forever Comes To An End” een aantal keren beluisterd te hebben blijft toch ook wel weer de generieke indruk hangen dat er weer veel gecombineerde Gilmour en eigen Airbag invloeden te horen zijn. In Winter bijvoorbeeld is er gewoon heel veel van dit vertrouwde geluid te horen, maar eindigt dit voor de afwisseling met een ambient sfeertje voorzien van een sausje met lichte jazzinvloeden. Het geheel klinkt gewoon lekker en vertrouwd en maakt een track als Winter voer voor muzikale lekkerbekken.

Een invloed die in de infosheet niet wordt genoemd, maar voor mij toch wel duidelijk aanwezig in de titeltrack Forever Comes To An End en Getaway is die van Porcupine Tree en dat doet het zeker goed voor de afwisseling, zonder afbreuk te doen aan het typerende Airbag/Bjørn Riis geluid.

Where Are You Now, de laatste track, vormt voor mij een mooi hoogtepunt van het album. De gevoelvol gezongen tekst, het koortje en het geweldige gitaarspel maakt dit tot een feest. Deze track klinkt tijdens de vocalen als een onbeholpen liefdesliedje en draagt daardoor in hoge mate bij tot de bijzondere sfeer die dit album toch weer heeft.

Conclusie: Bjørn Riis brengt met “Forever Comes To An End” een waardige opvolger van zijn debuutalbum uit. De luisteraar die een liefhebber is van het inmiddels vertrouwde Airbag/Bjørn Riis geluid kan dit album blind aanschaffen.

Clemens Leunisse