Bjørn RiisAlbum

Het vierde solo-album “Everything To Everyone” van Airbag gitarist Bjørn Riis bevat zes tracks die gaan over menselijke emoties en de angst om jezelf te verliezen in de constante inspanning om aan elke verwachting te moeten voldoen.

Geïnspireerd door Dante’s Inferno wil Riis de luisteraar meenemen op een muzikale reis, met zowel hoop als angst. Op dit album heeft hij (wederom) het beste uit de Noorse progscene bijeen weten te brengen. Denk daarbij aan bands als Wobbler, Oak, Caligonaut en natuurlijk Airbag. Deze bands zijn alle besproken op onze site, waarbij we ons telkens afvragen waar ze in Noorwegen het talent vandaan weten te halen. Ook op dit album bruist het van de Noorse kwaliteiten.

Het album start met Run. Gedreven door angst en vrees wordt het nummer heftig ingezet met bombastische toetsenpartijen en stevig gitaarspel, waarna het na circa twee minuten volledig tot rust komt. Het nummer kent de vele gezichten van Riis met emotionele uitbarstingen, gevoelige rustmomenten en heftige (gitaar) passages. Het tweede nummer, Lay Me Down, start dan weer uiterst rustig, de zachte gevoelige zang van Bjørn Riis voegt hier iets rustieks en zweverigs aan toe. Als Mimmi Tamba vervolgens in duet aansluit is het gevoel compleet. De uiterst gevoelige gitaarsolo weet je vervolgens verder dromenland binnen te trekken. Natuurlijk is hierbij de vergelijking met David Gilmour direct te maken, maar het is eigenlijk flauw om dit telkens te blijven vermelden. Bjørn Riis weet ondertussen meerdere stijlen te combineren en is een meester op zijn gitaar. Dit nummer, dat ruim elf minuten voortduurt, spat nergens uit de voegen maar weet een bepaalde emotionele spanning vast te houden. Heerlijk om op deze wijze meegedreven te worden in een rustgevende sfeer, die je weg lijkt te halen uit de dagelijkse beslommeringen. Overigens sluit het nummer af met wederom een heerlijke Gilmour-eske gitaarsolo.

Pianogeluiden openen het nummer The Siren. De zang van Riis is wellicht niet perfect, maar zeker in dit nummer weet hij het gevoel schitterend over te brengen. De sfeer die wordt gecreëerd doet denken aan het Pink Floyd nummer Welcome To The Machine. Heerlijke piano-akkoorden en gitaar getokkel beëindigen het nummer. Het epische, dertien minuten durende, nummer Every Second Every Hour weerspiegelt het gestreste leven om elk moment van de dag klaar te staan in de ratrace van het leven. De ingetogen spanning creëert een weemoedig gevoel, waaruit je wil losbreken. De ‘jankende’ gitaarsolo versterkt deze stemming. De hypnotiserende sfeer die Riis met zijn vorige epische nummer Stormwatch wist neer te zetten, wordt hier geëvenaard. Alleen de werkelijke heftige uitbarsting – die je blijkbaar verwacht – komt niet, hetgeen de sfeer van het album nog duisterder en onvoorspelbaarder maakt. Deze uitbarsting komt overigens nog wel aan het eind van het album, waardoor toch een prima slot wordt gepresenteerd.

Het vierde album van Bjørn Riis is wederom een uitermate gevoelig en emotioneel album geworden. De scherpe harde randjes zijn deze keer iets minder aanwezig, maar de verschillende emoties waarbij je tussen hoop en vrees heen en weer wordt geslingerd maken het zeker de moeite waard. Ik zou me dan ook weer gewoon kunnen aansluiten bij alle andere reviews over Riis: Een must voor liefhebbers van Pink Floyd en Airbag.

Overigens kent het album een “Digisleeve” uitvoering met twee bonustracks. Naast een alternatieve versie van het titelnummer, is ook de in december 2020 – ontstaan tijdens de vele lockdowns – uitgebrachte single Desolate Place toegevoegd aan het album.