Black BonzoAlbum

Tekent zich langzaam een nieuwe scene aan in Zweden? Met laatst nog het topdebuut van landgenoten Liquid Scarlet, de al jaren steeds succesvoller wordende producten van afwisselende acts als A.C.T, Isildurs Bane, Galleon en Anekdoten (om maar te zwijgen over The Flower Kings natuurlijk). En dan hebben we nu hier deze fantastische pomp-prog in de vorm van het debuut van Black Bonzo. Want hoe ongelooflijk verschillend genoemde bands ook zijn, kwaliteit straalt er binnen het subgenre altijd vanaf. De uit de Gypsy Sons Of Magic voortgekomen nieuwe groep Black Bonzo mag zonder enige twijfel met trots worden toegevoegd aan de almaar groter worden tak van Zweedse prog. De muziek van Black Bonzo combineert invloeden van Deep Purple, Uriah Heep, Wishbone Ash, terwijl ik ook duidelijk elementen hoor van Caravan, Camel en landgenoten Anekdoten. De smetteloze productie maakt dat “Lady Of The Light” een zeer aangename luisterervaring betekent, terwijl de instrumentatie en arrangementen (de warme Mellotron-klanken, de heftige Hammond-solo’s en het typische gitaargeluid) de groep ook pontificaal plaatst naast oude, obscure proto-proggroepen als Spring, Fantasy en Cressida. Daardoor komt de muziek haast als ouderwets goed over.De sterke samenzang en het feestje dat daardoor wordt gevormd, doet haast Jesus Christ Superstar-achtig overkomen. Zeker aan het einde van New Day / Intermission wordt je door middel van een feestelijke la-la-la-la en handgeklap uitgenodigd mee te deinen in het feestgedruis. Heerlijk! Kom erbij! De warme, accentloze zang van Magnus Lindgren doet me vaak aan Caravan denken (met name aan Pye Hastings, maar dan beter), zeker aan het begin van de klassetrack These Are Days Of Sorrow, dat stuwt en swingt als een ongekooide circusbeer, compleet met een weergaloze Hammond-solo van Nicklas Alund, die als een herboren Jon Lord zijn toetseninstrument laat ronken (je ruikt het instrument haast!). Bij bijna elk nummer denk je: ‘hé, waar doet me dat aan denken?’, maar door de kwaliteit van het gebodene vergeet je de invloedsbronnen gelijk. De melodieën en de frisheid waarmee het oud klinkende werk wordt gebracht is verslavend in zijn eenvoud. Met name het geweldige Fantasy World lijkt als een bloemlezing uit de geschiedenis van de oude progrotten. Vooral het einde van dit ongemeen goede nummer is verbluffend sterk. Als ik alle, de in mijn hoofd opkomende invloeden hier zou neerschrijven, zou de recensie als een omgevallen popencyclopediekast kunnen overkomen. Retro, zei u? Mwah…Een ander hoogtepunt is het met zware Mellotron opgesierde Sirens, terwijl een nummer als Jailbait in zijn rauwheid haast Black Crowes-achtig overkomt. Het aangename en melodieuze titelnummer geeft een uitstekende indicatie van hoe Black Bonzo live moet overkomen, maar het absolute hoogtepunt van de plaat is het ruim negen minuten durende Brave Young Soldier, dat het predikaat ‘klassieker’ meer dan verdient. Alleen al dit nummer maakt van “Lady Of The Light” verplichte kost voor elke progliefhebber, van welke substijl dan ook. Het rustige tussengedeelte is bloedmooi (‘begin the dangerous climb’), maar de afwisselende ritmes vliegen je al spoedig om de oren. Eén en ander cumuleert in een verpletterende gitaarsolo door Joakim Karlsson rond de zes minuten in de track. Mooiste solo van de plaat. Het afwisselende en sterk geproduceerde nummer heeft als belangrijkste nadeel dat het de rest van het materiaal enigszins in de schaduw stelt.

Het gegeven dat dit nog slechts een debuut is, maakt zeer nieuwsgierig naar het vervolg. Deze groep zou wel eens een zeer belangrijke plaats in de hedendaagse prog kunnen gaan uitmaken. Wees er als eerste bij en we zullen in de toekomst zien, nietwaar?

Markwin Meeuws