Toeval of niet?
Nog niet zo lang geleden recenseerde ik de cd “Diagramma” van The Rebel Wheel. Deze Canadese groep zou wel eens uit kunnen groeien tot een ‘derde’ gevestigde naam uit Canada, schreef ik in mijn recensie. Komt daar als een duveltje uit een doosje Black Mountain aanzetten met “In The Future”.
Ook deze formatie is afkomstig uit Canada, Vancouver om wat meer precies te zijn. En ook weer een veelbelovende groep, waarvan het debuutalbum onze burelen overigens nimmer bereikt heeft. Dat is niet zo vreemd, omdat Black Mountain nu niet direct valt te bestempelen als een progressieve rockband, tenminste niet zondermeer. Het is lastig maar ook gevaarlijk om deze Canadezen in een hokje te proppen. Een mengeling van retro gitaarrock, psychedelische (space) rock en metal doet nog het meeste recht aan de muziek. We horen vleugjes Led Zeppelin, Uriah Heep, Jefferson Airplane, Hawkwind, Deep Purple en Pink Floyd, kortom veel zeventiger jarenwerk. Daarentegen horen we ook weer invloeden van moderne rockbands zoals bijvoorbeeld Wolfmother. Net als het genoemde The Rebel Wheel is hier sprake van een potpourri aan stijlen en smaken.
Wat de muziek erg ten goede komt is de inbreng van zowel een zanger als een zangeres. Meest opvallend van de twee is Amber Webber, een zangeres die letterlijk echo’s uit vervlogen tijden doet weerklinken waarin Grace Slick, bekend van Jefferson Airplane, niet uit de ether te branden was. Stephen McBean is weliswaar technisch een wat mindere zanger. Toch past zijn soms zeurderige zang goed bij de muziek.
Dat in de Black Mountains steevast een frisse wind waait bewijst opener Stormy High. Een stormachtiger begin is niet denkbaar. Heftige gitaarriffs, rollende drums en een hip orgeltje. Het vrij rustige Angels is een nummer wat het in de hitlijsten mogelijk goed zou kunnen doen, maar ik neem aan dat dit de eer van de heren en dame te na is.
De eerste échte klantenbinder is het fantastische Wucan. Het nummer houdt je aan je zetel gekluisterd alleen al vanwege het over de volle speelduur klinkende bezwerende en aanstekelijke ritme. De zeurderig klinkende zang van Stephen McBean vormt een boeiend contrast met de zestiger jarenzang van zijn vrouwelijke collega. Je hoeft echt geen goede zanger te zijn om zeer functioneel te klinken. Helemaal obscuur wordt het wanneer een overstuurd klinkende gitaarsolo uit je speakers knalt gevolgd door een psychedelisch stuk waarin toetsen domineren. Het nummer verdiende wat mij betreft wel een beter einde dan de afgeraffelde fade out wat het nu gekregen heeft.
Op Queens Will Play levert Amber Webber een absolute topprestatie. Haar breekbare stemgeluid wordt gedragen door dubbel gelaagd toetsenwerk. De betovering wordt slechts onderbroken door een overstuurde gitaarsolo en een imponerend einde wat veel te snel komt.
Hoogtepunt van het album is Bright Lights. Bij de eerste luisterbeurten vond ik het een vreemd nummer. Om onverklaarbare reden bleef het nummer me toch trekken. Na een paar nieuwe luisterbeurten heb ik dit nummer echter diep in mijn hart gesloten. Je moet maar durven om een minuut lang te beginnen met de monotoon gezongen tekst ‘bright lights, light bright’, afwisselend gebracht door Amber en Stephen. Dan zwelt de muziek aan en volgt een onvervalst stuk oude Deep Purple met rockende gitaar en raspend Hammond orgel. Wanneer je verwacht dat het nummer zich naar een einde manoeuvreert, begint een minuten durend psychedelisch stuk. Dit moment markeert de grens tussen een gewoon en buitengewoon stuk muziek. Zwevende en golvende toetsen nemen je mee en voeren je steeds dieper en dieper weg in een trance. Desondanks voel je onderhuids al dat er wat staat te gebeuren. De muziek zwelt langzaam aan, het ritme neemt toe en als een vulkaan barst het gitaargeweld weer los om het nummer naar een geweldige climax te leiden. De Black Mountains blijken dus ook nog eens vulkanisch te zijn. Laat maar stromen die lava!
De karakteristieke zang van Amber komt nog eens volledig tot zijn recht in het afsluitende Night Walks. Een mooi en goed gekozen slot van een erg fraai album.
Van “In The Future” is nog een speciale versie op de markt verschenen waarvan de ep “Future Sounds” deel uitmaakt. Van de drie extra nummers is eigenlijk alleen Thirteen Walls het vermelden waard omdat dit nummer dezelfde sfeer kent als de nummers op “In The Future”. Voor een moderne productie klinkt “In The Future” ook nog eens heel erg retro. En dat doet een oude jongere als ondergetekende natuurlijk erg deugd.
Het wordt deze zomer dus geen zonvakantie, maar een vakantie naar de Zwarte Bergen.
Hans Ravensbergen