Als het aan Aviv Geffen had gelegen, was er in 2012 al een nieuw Blackfield-album verschenen, maar Steven Wilson was te druk met zijn solocarrière. Hij besloot de verantwoordelijkheid van Blackfield volledig bij Aviv Geffen te leggen. Helemaal onttrekken aan het project wilde hij ook niet. Zijn bijdrage is weer een stukje minder geworden. Hij speelt wat gitaarpartijen, neemt op twee nummers de vocalen voor zijn rekening en hij mixte het album. Net als op “Welcome To My DNA” doet Wilson dus een flinke stap terug. Dat maakt de verwachtingen voor dit nieuwe album niet heel hoog gespannen. Het vorige album was immers op alle fronten een dikke teleurstelling.
Gelukkig is dit album een stuk beter dan het vorige. Al moet ik er meteen bij zeggen dat net niveau van de eerste twee albums maar op een paar nummers wordt gehaald. De basis is als vanouds, korte pakkende nummers met af en toe prachtige melodielijnen en refreinen die je direct mee kunt (en wilt) zingen. Sterk is ook het gebruik van strijkers. Opener Pills is zo’n nummer waarbij alles klopt. Lekker pakkend en heeft een zalig refrein. Echt een typisch Blackfield-nummer.
Aviv Geffen vroeg de zangers van Anathema, Suede en Mercury Rev om een vocale bijdrage te leveren. Dit zijn stuk voor stuk prima nummers, met als absoluut hoogtepunt het prachtig emotionele Xray gezongen door Vincent Cavanagh. Zondermeer een van de mooiste Blackfield nummers ooit. Firefly met Suede zanger Brett Anderson is een lekker uptempo nummer waarin zijn stem uitstekend uit de verf komt.
Helaas staat er ook een aantal nummers op die gewoon niet beklijven. Nummers die wel erg op eerdere Blackfield-nummers lijken, maar het niveau niet halen. Nummers als Kissed By The Devil, After The Rain en Faking schieten gewoon te kort. Het scheelt dat het album maar een half uur duurt. Zo blijft het verfrissend om genoeg deze schijf nog regelmatig in je cd-speler te stoppen. We doen bij Progwereld niet aan cijfers, maar zouden we dat wel doen, dan zou ik dit album een zeven geven.
Maarten Goossensen