Blackfield (support: Pure Reason Revolution)Concert

Hoewel zich bij het publiek van een doorsnee progconcert al steevast een aantal vreemde vogels bevindt, bevatte het bezoekersbestand van het concert dat Blackfield op zaterdag 17 februari gaf in de Helmondse Plato een wel bijzonder gemêleerd (alsmede talrijk) gezelschap. 

Dit was niet evenwel niet enkel en alleen toe te schrijven aan de volgens progbegrippen bijzonder omvangrijke fanschare van Blackfield inzake geslachts- en leeftijdsverdelingen (de jongste bezoeker was onder de tien, terwijl de oudste bezoekers de zestig ruim gepasseerd waren), maar vooral aan het feit dat het Brabantse Helmond uitgerekend dit weekend één van de vele tonelen was van het jaarlijks terugkerende carnavalsfestijn.

Voordat hoofdact Blackfield het podium zou betreden, mochten de jongemannen en jongedame van het Britse Pure Reason Revolution hun kunstjes vertonen. De dame en heren van deze band maken zeer interessante progrock volgens een redelijk moderne benadering, waarbij de muziek bands als Pink Floyd en Radiohead schatplichtig is, maar tegelijkertijd kennen de nummers veellagige en meerstemmige zang. Op de plaat klinkt het gezelschap al veelbelovend, maar op de planken liet het ensemble blijken dat het ook als podiumband, ondanks het wat tegenvallende zaalgeluid, veel in zijn mars heeft. Op de bühne brengen ze hun materiaal immers wat energieker en ruiger dan op plaat ten gehore. En als zodanig wist de band – naar onze mening geheel terecht – behoorlijk wat positieve reacties aan het publiek te ontlokken.

Na dit smakelijke voorproevertje was het tijd voor datgene dat de meeste mensen naar Plato had geleid: het Brits-Israëlische gezelschap Blackfield dat net het tweede album heeft uitgebracht. De band, ontstaan uit een samenwerking tussen Aviv Geffen en Steven Wilson, brengt melancholische progressieve popnummers die gekenmerkt worden door sublieme melodieën en fraaie ingetogen zang. Soms doet de muziek van het duo ietwat denken aan het moederschip van Steven Wilson ten tijde van “Stupid Dream” of “Lightblub Sun”, maar over het algemeen is de muziek van Blackfield een geval apart in de categorie treurwilgenpop.

De setlist van het optreden die avond bestond uit een dwarsdoorsnede van beide albums of beter gezegd, vrijwel alles van beide platen werd gespeeld. Daarnaast speelden de heren ook de cover Thank You van Alanis Morissette, dat bijzonder fraai gezongen werd door Wilson. Ook bracht Geffen een solo-renditie van Pain, wat echter zonder gitaarondersteuning heel wat minder krachtig is. Desalniettemin werden alle nummers met verve gebracht door een zeer gepassioneerde band.

Niet geheel buiten verwachting vonden de bandleden dan ook veel sympathie bij het publiek, wat ze derhalve volledig verdiend hadden met hun krachtige en indrukwekkende optreden. Hoewel veel nummers in een tamelijk plaatgetrouwe uitvoering gebracht werden, werd immers op de planken de dynamiek van de nummers extra aangezet, wat het effect van veel nummers ten goede kwam. Ook was er beslist meer ruimte voor wat vrijer spel, waardoor enige nummers voorzien werden van een (alternatieve) gitaarsolo, waarbij Wilson natuurlijk liet horen één van de interessantste muzikanten van het moment te zijn.

Ondanks de ietwat té joviale carnavaleske noten vanuit het publiek was het optreden van Blackfield in Plato dan ook een behoorlijk succes te noemen.

Christopher Cusack & Frans Schmidt