BlacklandsAlbum

Tjonge, het levert nogal wat resultaten op als je als zoekopdracht ‘Blacklands’ invoert in Google. Er komen heel wat hits naar boven, zowel op het gebied van boeken als op muzikaal gebied. Ook de suggestie zonder de “s” op het eind wordt aangedrongen in de zoekmachines, maar dan is het geheel helemaal niet meer te overzien, aangezien ik dan maar liefst zes bands tegenkom die dezelfde naam handhaven.

Over deze muzikale versie met “s” valt overigens niet heel veel te vinden. De band heeft een wat verouderde website die ogenschijnlijk slecht wordt bijgehouden en waar een overijverige recensent weinig mee kan. Wat in elk geval redelijk snel te vinden is, is dat de band in 2006 door drummer Thomas Kelleners is opgericht en dat in 2007 toetsenist Manfred Reinecke en zangeres Moja Nardelli aanhaken. Tot aan 2010 zijn er veel personeelswisselingen op het gebied van de gitaristen, maar uiteindelijk vinden Rudiger Sartinger en  Michael Stocksläger als respectievelijk bas -en elektrische gitarist hun plek in de groep.

De band heeft muzikaal technisch gezien een duidelijk neo-progressieve inslag en kan soms verassend fijn uit de speakers komen met gitaarsolo’s en sprankelende toetsenriedels. De composities zijn over de hele linie sterk en onderhoudend en de muzikanten zijn niet kinderachtig; we mogen bijna tachtig minuten muziek over twaalf verschillende tracks aanhoren. Vergelijkingen met het vroege Xandria (luister bijvoorbeeld eens naar Dance Of The Witches) Introitus en Kingfischer Sky zijn voor de hand liggend. De songs en bijbehorende titels klinken af en toe cheesy (Love Will Never Die, I Can Hear Your Heart, Memories) en de meeste songs kennen pakkende refreinen waardoor ze makkelijk in je systeem kunnen worden opgenomen. Aan de andere kant schurkt Blacklands ook sterk tegen de jaren zeventig muziek van Genisis, Marillion en Pendragon, en zo heeft het ruim vijftien minuten  durende nummer Power Play wel een briljant lekker Pink Floyd sausje gekregen door de scheurende gitaarsolo van gastmuzikant Terry Gorle.

Voor de liefhebber van traditionele symfo zou dit in principe een fijn album zijn, maar er is in mijn optiek een klein obstakel. Zangeres Moja Nardelli heeft op zichzelf een aangenaam geluid in haar stembanden, maar balanceert regelmatig op het dunne koord qua vals spel. Een goed voorbeeld daarvan is Remember Your Time, waarin ik regelmatig mijn tenen moet terug vouwen in mijn schoenen, anders lagen ze er overdwars in. Ik kan mij voorstellen dat een goede zangleraar meer uit haar capaciteiten kan halen dan er nu in haar vermogen ligt. Het is onbegrijpelijk dat daar niet meer aan gesleuteld is voorafgaand de opnamen van de cd, want het lijkt een kwestie van wat verkeerd gekozen noten of octaven te zijn. De dame valt daardoor door de mand en kan nog veel opsteken van Judith Rijnveld van Kingfisher Sky en de studioversie van Anna Jobs en Johanna Bender van Introitus. Gitarist Michael Stocksläger haakt soms aan bij zangpartijen, hij slaagt wel met vlag en wimpel voor zijn vocale aandeel maar ook op het gebied van gitaar skills.

Er valt nog veel te halen voor Blacklands. Wat kan er allemaal beter? Op het gebied van perfectie moeten er grote stappen worden gezet. Zo is er op vocaal gebied veel te winnen, kan de geluidstechniek een flinke boost krijgen en kunnen de composities op zichzelf iets uitdagender. Desondanks wint de band op basis van muzikaliteit veel sympathie. Het is absoluut niet verkeerd wat de band de luisteraar presenteert, maar op basis van het gebodene op deze schijf kan ik niet voorstellen dat het hoge ogen gaat gooien. Een krachtige statement van mij kant kan ik daarom snel rechtvaardigen: Blacklands, verbeter je zang en productie en je ondergaat een mooie toekomst!

Ruard Veltmaat