BlacklightAlbum

Collega Jacco Stijkel was gematigd positief over het debuut van de Poolse rockers BlackLight. Ze klinken een beetje in de sfeer van (met name) Riverside en andere progbands, maar kwalitatief wel een stuk minder. Het gebruik van toetsen had voor wat meer inkleuring kunnen zorgen.

Het uit 2019 stammende “Follow The Future” heeft nu een opvolger gekregen. De mannen van BlackLight hebben de suggesties van Jacco links laten liggen. We krijgen op “River Of Time” elf redelijk korte nummers voorgeschoteld (wel net een tikkie langer dan op de vorige cd) met een songmatige opbouw: couplet, refrein, couplet enz. En altijd is er wel ruimte voor een gitaarsolo. De klanken ademen zo’n typisch Pools sfeertje en de naam van Riverside komt ook nu weer direct boven drijven. De BlackLight boys schuwen de stevigheid in hun muziek niet en er is altijd volop melodie waar te nemen. Anders gezegd, de nummers liggen prettig in het gehoor.

De zang (ook in het Engels) is bij Poolse bands vaak goed verzorgd. Bij BlackLight is deze toch heel wat minder. De twee zangers hebben geen slechte stem, maar de Engelse uitspraak is vreselijk. De teksten rammelen trouwens toch behoorlijk, wat te denken van de songtitel Cirkle Of Life.  Marcin Kocielski, die het meeste zingt, steekt nergens boven zichzelf en het maaiveld uit. Hij zingt veilig tussen de lijntjes en van enige emotie, laat staan opwinding, is geen sprake  en al vrij snel worden de zangpartijen hierdoor behoorlijk slaapverwekkend. Naar mate de cd vordert moet je dit gezang zien door te komen en hopen dat de volgende gitaarpassage snel komt.

De twee gitaristen, Robert Kurzynski en Maciej Majewski, kleuren daarom een groot deel van de muziek, van enig toetsengeluid is ook op “River Of Time” geen sprake. Met laatstgenoemde hebben we de belangrijkste man van het gezelschap te pakken. Hij schrijft alle muziek en teksten, verzorgt de leadzang op drie nummers en de achtergrondzang op de andere. BlackLight moet het dus voornamelijk van het gitaarwerk hebben. Gelukkig is dat redelijk verzorgd. Het ene nummer knallen ze er direct fors in met stevige riffs of een uptempo stevig rockritme. Maar subtiel tokkelwerk of een vredig gitaarloopje kan ook de introductie tot het eerste couplet zijn. De genoemde stevigheid maakt zich op den duur van bijna alle songs wel meester. De gitaarsolo’s dan… ja, gewoon best wel lekker, maar als je er echt goed naar luistert, dan hoor je toch ook hier de beperkingen van het gezelschap. Het zijn geen solo’s die je op het puntje van je stoel doen belanden, het is doorsnee en ook op dit vlak is het voorspelbaarheid troef. Een enkele keer gaat het richting vals. Het is niet slecht, maar ook niet goed. Het is ook lastig om hoogtepunten te benoemen. De elf nummers zijn uit de categorie dertien in een dozijn. En de start van openingsnummer I Call Your Name is nog wel zo veelbelovend. Sfeervol rustig gitaarspel leidt prettige zekere stevigheid in met een prettige groove, uitmondend in de eerste zangpartij en een aardige gitaarsolo. Maar dan weet je nog niet wat je en tijdje later wel weet…

Het is geen straf om naar BlackLight te luisteren. Een niet onaangename Poolse sfeer maakt zich al vrijwel direct van je meester. Het is muziek die je opzet als je met iets bezig bent, een lekker deuntje op de achtergrond, geen poespas, geen ‘lastige’ progstructuren met epische overgangen en tempo- en sfeerwisselingen. Gewoon rechttoe rechtaan gitaarmuziek, lekker hard aanzetten helpt zeker ook. Het is evenmin een zegening. De beperkingen waarmee het gezelschap te kampen heeft zijn simpelweg te groot; hele matige zangpartijen die écht gaan vervelen en het ontbreken van echte hoogtepunten, de nodige spanning en diepgang in de nummers veroordelen het schijfje “River Of Time” tot de rangen der middelmatigheid.

Ik eindig met de laatste twee gezongen regels, letterlijk overgenomen uit het cd-boekje, die het geheel eigenlijk best goed samenvatten:
ohhh…im dying
oooh..im crying