Blind EgoAlbum

In blind vertrouwen werp ik me op als kandidaat om “Preaching To The Choir”, het vierde studio-album van het Duitse Blind Ego te recenseren. Ik ken de eerdere albums van de band rondom RPWL-gitarist Kalle Wallner vrij goed en ben dan ook benieuwd welke  krachtstoename er te horen valt ten opzichte van voorganger “Liquid” (2016). Deze moet er volgens mij wel zijn. Dat pakt nogal verrassend uit.

Met de eerste twee nummers, Massive en het titelnummer Preaching To The Choir, lijkt alles nog bij het oude te zijn gebleven. De band maakt hier wederom een pot progressieve hardrock/metal, gedreven stevigheid die zich voordoet met veel dynamiek en virtuositeit. Een blik op de bezetting werpen is eigenlijk niet nodig. Zanger Scott Balaban is na de “Liquid”- toer van 2017 weer van de partij, evenals drummer Michael Christoph, bassist Sebastian Harnack en uiteraard Kalle Wallner zelf op zijn gitaar. Tevens speelt de man wat toetsen en in enkele nummers komt hij met de basgitaar, terwijl hij net als tijdens de “Liquid“-tour gitaristische ondersteuning krijgt van Julian Kellner. Hoewel de refreinen van het titelnummer behoorlijk pakkend zijn, is het toch het Kensington– achtige Burning Alive waarin de band z’n geluid overduidelijk vermengt met popmuziek. Het is een geslaagde symbiose, de opbouw leidt tot een fraai geheel waar de bombast zalig is.

De toon is gezet. “Preaching To The Choir” blijkt eens temeer een geraffineerde mengeling te zijn van hardrock en pop. Het is een album dat op geen enkel moment niet bij je binnenkomt. Neem het bruisende Line In The Sand of de tintelende powerballad Dark Paradise. Neem  Heading For The Stars waarin Kalle Wallner tegen het eind onverbloemd laat horen een geweldig gitarist te zijn. Het zijn allemaal nummers die zich razendsnel tussen je oren conserveren en zich daar met geen mogelijkheid laten verdrijven.

In het gedreven In Exile komt het Kensington-achtige weer naar voren, vooral omdat de wat rauwe stem van Balaban qua hartstocht en intensiteit de  nodige overlappingen kent. Het is een nummer   waar je naar wil blijven luisteren en dat kan eigenlijk van het gehele album gezegd worden.

“Preaching To The Choir” kent een schitterende state of the art productie, dynamisch, krachtig, transparant en zeer nauwgezet. Deze komt uiteraard uit het brein van Wallner zelf en voor de mix heeft hij een beroep gedaan op zijn RPWL-collega Yogi Lang. Dat is dan weer een garantie voor een warm en diep geluid. Met het afsluitende The Pulse krijgt het album een verrassende wending. Acht minuten lang drijven we weg op de spacey klanken van het nummer. Het geeft genoegdoening. Tot de volgende keer.