Blue DriftAlbum

Overrompeld en zeker niet onaangenaam verrast was ik toen de eerste klanken van de cd van Blue Drift zich een weg door mijn speakertjes baanden. Dit Engelse trio met in de voornaamste rollen Dave en John Lodder geeft op een bombastische wijze opening van zaken. Zeker met het openingsnummer Slingshot Round The Moon weet je ongeveer wat je kunt verwachten. Gedreven en zeker technisch goed onderlegd wordt de toon gezet. Daar ondergetekende niet echt een liefhebber is van instrumentale cd’s, moet ik mijzelf een ‘open mind’ verschaffen om hier doorheen te bijten. Het geheel doet enigszins denken aan Camel en het gitaargeluid doet sterk denken aan dat van Andy Latimer. Het merendeel van de composities komt van de hand van Dave Lodder en je kunt dan ook goed horen dat hij zeer goed naar de gitaarpartijen van Latimer heeft geluisterd. Het enige probleem met Lodder is dat hij zich vaak een weg door de ritmesectie heen struikelt. Het komt af en toe wat rommelig over.

Met The Eighth Room wordt het helemaal een op elkaar gestapeld rommeltje. Het nummer is absoluut niet interessant te noemen. Dave Lodder probeert van tijd tot tijd John Petrucci (Dream Theater) te imiteren. Technisch is hij wel, maar er wordt geen verhaal verteld. Daar waar Dream Theater in teamverband opereert, zo solistisch is Lodder bezig. Een lichtpuntje is de toevoeging van jazzrockpassages, toch verliest het na verloop van tijd evenwicht. Met Freak Weather is het niet anders gesteld. Je vraagt je dan toch zo langzamerhand af of het niet een goed idee was om een zanger in te lijven. Aardig is de inzet van synthesizers om de boel wat op te fleuren. Het ruim dertien minuten durende nummer heeft niet de kracht om de luisteraar te (laten) (k)luisteren.

Op Cape Canaveral wordt een strak ritme ingezet, ook hier kun je je afvragen of iemand hierop zit te wachten. Zo geboeid als ik de eerste minuten van de cd was, zo kriegelig werd ik halverwege de schijf. Een afwijkend nummer is dan het mooie Spirit. De gitaar beperkt zich op dit nummer tot accenten en de synthesizers voeren de boventoon. Een new age-achtige sfeer wordt gecreëerd en maakt dit nummer tot de mooiste song van de schijf. Drift Glass opent met mooi akoestisch gitaarwerk, ondersteund door synthesizers. Dit is dan het meest symfonische nummer op de cd. Goed opgebouwd en doorspekt met mooie gitaarriffs. De gevoelige gitaarsolo op driekwart van het nummer heeft een hoog kippenvelgehalte. Jammer dat er niet meer van zulke nummers zijn opgenomen.

Het spreekt voor zich dat de fan van hardrock vermengd met jazzrock zich wel in deze schijf kan vinden. De ware symfonische rockliefhebber echter zal het geheel met gekromde tenen aanhoren. Wil absoluut niet zeggen dat wij hier te maken hebben met non-muzikanten. Integendeel zelfs. Zo te horen is het trio prima op elkaar ingespeeld en zullen zij er plezier aan beleven de genomen route door te zetten.

Ruud Stoker