Blue FloydAlbum

Laat ik niet langer om de hete brij heen draaien. Ik heb een uitgesproken aversie tegen coverbands. Ik vind het verschijnsel cover(band) vaak een vorm van creatieve armoede en zie het dan ook snel als een (winstgevend) slaatje slaan uit het succes en de inspiratie van iemand anders. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Vooral wanneer de band in kwestie iets unieks met het origineel probeert te doen zonder daarbij de essentie en sfeer van het oorspronkelijke materiaal uit het oog te verliezen, maar deze zijn helaas op één hand te tellen.

Omdat ik dit kennelijk al enige jaren loop te roepen, zag ons dagelijks bestuur de kans schoon om mij – als groot liefhebber van Pink Floyd – te verblijden met “Live In Pennsylvania”, een 3cd-box van Blue Floyd. Op zich is dat niet zo vreemd, want op de promosheet staat namelijk te lezen dat dit gezelschap blues-interpretaties speelt van enkele Pink Floyd-nummers. Volgens dit schrijven is de muziek van deze Amerikaanse band dan ook “een echte muzikale ervaring waar het ene genre het andere ontmoet”.

Dit klinkt allemaal zeer hoopvol, maar zoals Erik heeft aangegeven in zijn recensie van “Begins”, is de naam Pink Floyd afkomstig van twee bluesmuzikanten. Wie de muziek van de Engelse mastodont wel eens nauwkeurig beluisterd heeft, zal dan ook zeker kunnen beamen dat de muziek nog altijd sporen van dit genre vertoont. Het valt dus allemaal wat tegen met het wonderlijkheidsgehalte van de samensmelting van deze twee muziekgenres. En daar blijft het helaas niet bij.

Blue Floyd bestaat uit (voormalige) leden van The Allman Brothers Band, Gov’t Mule en The Black Crowes en dat betekent dat de heren bepaald niet vies zijn voor een flink potje jammen met een bluesy southern-rockinsteek. Nu is daar op zich weinig mis mee, maar op “Live In Pennsylvania” slaat het bonte gezelschap door dit vrijblijvende karakter – meerdere keren de plank stevig mis. Mede door de losse speelstijl is het aantal fouten haast niet bij te houden. Bekende gitaar- en/of toetsenpartijen worden ronduit verminkt en sommige teksten worden domweg vergeten of tot iets heel anders verbasterd. Neen, dit getuigt van bijzonder weinig respect.

Ook het ontbreken van een duidelijke visie geeft te denken. Van een (goede) coverband mag je nu eenmaal verwachten dat ze minstens de moeite nemen om na te denken over hun benadering. Soms resulteert deze nieuwe aanpak in iets ijzersterks dat wat toevoegt aan het originele materiaal. Daar is bij Blue Floyd echter totaal geen sprake van. De heren komen immers niet veel verder dan het in grote lijnen naspelen van het bekende materiaal om vervolgens dit zonder enige vorm van schaamte eindeloos op te rekken met doorgaans misplaatste, oervervelende solo’s en, niet geheel accentloos, Amerikaans gewauwel. De subtiliteit en het raffinement van het origineel staan dan ook in schril contrast met wat deze vijf ‘rednecks’ op het podium laten horen. Het eindresultaat rammelt werkelijk aan alle kanten.

Het auditief ongerief is over drie cd’s uitgesmeerd, zodat het een hele opgave wordt deze muzikale martelgang helemaal uit te kunnen zitten. Hoewel de tweede disc zelfs een heuse drumsolo bevat, houden de cd’s elkaar op het gebied van narigheid redelijk in evenwicht. Dat gezegd te hebben, is de derde schijf verreweg de minst ellendige, maar dat komt puur en alleen omdat deze slechts de toegift met twee covers bevat.

Al met al heb ik zelden een dergelijk zooitje stumpers aan het werk gehoord. Hoewel het idee van authentieke bluesversies van Pink Floyd-nummers mij alleszins aanstaat, wordt mijn hoop op een goede afloop vakkundig de grond in geboord door een onvergefelijk gebrek aan respect, inzicht en toewijding. Het lijkt me dan ook sterk dat de liefhebbers van Pink Floyd veel verder zullen komen dan het beluisteren van de eerste disc. Ondertussen zet ik nog even een mooi live cd’tje van The Allman Brothers Band op.

Frans Schmidt