Heavy metal spelen, maar zonder dat het beukt. Creatief, maar zonder dat het experimenteel wordt. Duidelijk Amerikaans, maar zonder Route 66 pastiche. Groovy, zonder ooit funky te worden. Catchy, maar nooit irritant. Poppy, maar nooit zonder inhoud.
Niets nieuws onder de zon, maar toch weten te stralen. Speels, maar nooit flauw. Melodieus, maar nooit zonder rock’n roll. Niet meer jong, zelfs actief in vijf decennia, maar ook niet oud geworden. Zo weet Blue Öyster Cult tussen de mazen door te grazen bij het rockpubliek, waarvan zelfs het progressief minnende gedeelte zich veelvuldig aangesproken heeft gevoeld.
Blue Öyster Cult blijft pretentieloos, feestelijk en aanstekelijk op dit reünie-album, dat onuitgebrachte nummers uit de periode tussen 1977 en 1982 een podium geeft. Als je zojuist “Fire of Unkown Origin” geluisterd hebt en Spotify schakelt door naar dit album, “Ghost Stories”, zul je het misschien niet eens zo merken. Waarom je dit album dan zou willen luisteren? Ja, toch die paar catchy baslijntjes, dat sci-fi getinte uitschietertje en het feit dat je soms iets lichtverteerbaars kunt gebruiken. Verder is het wel een beetje als de macaroni van je ouders, al veel te lang, zo ongeveer hetzelfde.
De productie is wat mij betreft prima, al lees ik hier en daar dat anderen het wat tam vonden. Toen ik de klassieker “Secret Treaties” erna draaide klonk die laatste toch echt een beetje dunnetjes. Blue Öyster Cult raast zonder pretenties door en misschien is het daarom ook goed om een recensie over hun laatste album lekker kort te houden. Kort, maar niet summier. Bij deze.