Blunstone, ColinConcert

Colin Blunstone is natuurlijk vooral bekend als de zanger van de legendarische band The Zombies, verantwoordelijk voor menige hit in de jaren zestig. Daarnaast heeft hij met zijn unieke, wat hese stem een indrukwekkende solocarrière weten op te bouwen. Met name zijn bijdragen aan enkele albums van The Alan Parsons Project zijn lang in het geheugen van onder andere progfans blijven hangen. Hoe het precies gekomen is, weet ik niet, maar ik had de iconische zanger tot dusverre nog nooit live aan het werk gezien, tijd om dat recht te zetten. De setlist deze avond zou vooral bestaan uit het solowerk van Blunstone. Wat natuurlijk niet betekent dat Zombies-songs ontbreken, integendeel.

De band start om half negen precies met 60’s pop in de vorm van She Loves the Way They Love Her, het nodigt direct uit tot meezingen. Andorra was een klein hitje met een rocky randje en Caroline Goodbye zal wel niets met de frontvrouw van de BBB te maken hebben. The Wild Places is een ode aan zijn helaas veel te vroeg overleden goede vriend Duncan Browne, diens enige hit in Nederland. Nooit gedacht dat ik dat nummer ooit nog eens in een live-uitvoering zou tegenkomen, ik heb ooit het origineel mogen bewonderen in 1980, in het Haagse Paard van Troje.

Now I Know I’ll Never Get Over You is een eigen nummer van Blunstone en gaat over thuiskomen na een lange tournee, Time to Move is bekend van The Zombies, met een hoofdrol voor Dave Bainbridge op Hammond. Het overbekende What Becomes of the Brokenhearted, een cover van Jimmy Ruffin, was een grote hit van Blunstone in het begin van de jaren 80 en wordt uit volle borst meegezongen door de fans. Minder bekend is Levi Stubbs’ Tears, een Billy Bragg-nummer over de gelijknamige zanger van de Four Tops. We blijven nog even in de sfeer van de zwarte soul met The Miracles-cover van The Tracks of My Tears met een excellerende Dave Bainbridge (Iona, Celestial Fire, Lifesigns, Strawbs, Circuline) op Hammond orgel.

Een trits Zombies-nummers dan met het obscure Hung Up on a Dream als opener gevolgd door This Will Be Our Year en het beroemde Time of the Season (aahhhh). Blijkbaar gaat er nooit meer een Zombies-show komen nadat oprichter/toetsenist Rod Argent definitief het boek heeft gesloten, maar Blunstone houdt het lichtje brandend. Een korte pauze van circa vijftien minuten is noodzakelijk om de kelen te smeren en de heren musici de ruimte te geven even bij te komen.

Na het korte oponthoud volgt een intiem intermezzo, de zanger begeleid door het akoestische duo Bainbridge en Koch, waarbij de eerste zowel de elektrische piano als de akoestische gitaar ter hand neemt. Keep the Curtains Closed Today en het Tim Hardin-nummer Misty Roses maken deel uit van dit deel van de show. Any Other Way rock klinkt behoorlijk Al Stewart-achtig, rockend maar met de akoestische gitaar van Koch als solo-instrument. De bekende hit I Don’t Believe in Miracles van de hand van Russ Ballard wordt door Blunstone gezongen inclusief de hoge slotnoot, het publiek reageert euforisch. Say You Don’t Mind is een rocker geschreven door Denny Laine (Moodie Blues/Wings).

De grote The Alan Parsons Project-hit Old and Wise is aan de beurt. De kenmerkende hese stem ontbreekt, maar de top begeleidingsband trekt hem erdoorheen met een groot applaus van het enthousiaste publiek tot gevolg, de sfeer zit er goed in. She’s Not There mag natuurlijk niet ontbreken in een show van Blunstone, het nummer dat de levens van de groepsleden voorgoed veranderende, is de eerste grote hit van het ensemble rondom Rod Argent. Met geweldige Hammond solo van de onovertroffen Dave Bainbridge. De band trekt zich kort terug van het podium om razendsnel terug te keren voor een ander nummer van de The Zombies, Just Out of Reach, waarna de swingende meezinger I Want Some More als slotakkoord dient. Dankbaar inhaleert hij het oorverdovende applaus van het opgewonden publiek.

Hij ziet er nog patent uit, de bijna 80-jarige, geen grammetje teveel, donkere kleding, kek sjaaltje om de nek. De gouden stem, hees en een beetje omfloerst, herkenbaar uit duizenden is er niet meer. Maar er zit nog verrassend veel power in zijn stem en hij gaat de hoge noten absoluut niet uit de weg. Dat laatste komt hem een aantal keren op een open doekje te staan. Het publiek reageert sowieso enthousiast, Blunstone is een echte entertainer die weet hoe hij de fans op zijn hand moet krijgen.

Zijn begeleiders mogen met recht een ‘All-Star band’ genoemd worden, zoals al tijdens de aankondiging werd gezegd, met twee Strawbs-leden, bassist Chas Cronk (onder andere Steve Hackett, Rick Wakeman) en een absolute hoofdrol voor duizendpoot Dave Bainbridge. Die laatste, als immer vriendelijk glimlachend achter zijn instrumentarium, was ditmaal ingehuurd in de rol van toetsenist. Drummer Steve Rodford en gitarist Soren Koch maken al jaren deel uit van The Zombies. De heren musici hadden er zin in en maakten een professionele en vooral goed ingespeelde indruk. Het optreden maakt deel uit van een korte tournee door Duitsland en Nederland.

De kernwoorden deze avond zijn aanstekelijk, vermakelijk, professioneel en enthousiast. Veel meer pop dan prog maar ik heb me prima vermaakt. En dat geldt zeker voor de rest van het publiek, circa 400 man/vrouw sterk op deze frisse aprilavond in Zoetermeer. De show was gelukkig hartverwarmend.