Katsionis, BobAlbum

De hoogtijdagen van instrumentale albums dateren alweer uit de twintigste eeuw. Midden jaren tachtig van die eeuw werden we getrakteerd op albums van onder andere Yngwie J. Malmsteen, Steve Vai, Joe Satriani, Tony MacAlpine en Vinnie Moore. Anno 2002 brengt slechts een enkeling nog een volledig instrumentaal album uit. De Griek Bob Katsionis is zo iemand en deze man is een kruising tussen Vitalij Kuprij (toetsenist Artension) en Yngwie Malmsteen. Op deze cd bespeelt Katsionis zowel de gitaar als de toetsen. En op beide instrumenten heerst deze man als geen ander. Maar toen ik het cd-doosje opende, sloeg de schrik mij om het hart. Pontificaal komt de kreet “Speed kills, warp-speed rules!” je tegemoet. Dat beloofde niet veel goeds voor de variatie en alles voor de snelheid waarmee de nummers voorbij zouden razen.

De eerste vier nummers van de cd zijn snelle nummers die gebaseerd zijn op een pakkend thema en waarbij felle toetsen- en gitaarpartijen elkaar afwisselen. Planeterium had op één van de eerste twee albums van Tamas kunnen staan. Het volgende nummer kent een zwaarder licht vervormd gitaargeluid en is een heuse ELP-toetsensolo rijk. Thematisch verschillen de eerste nummers niet veel en dit is een kwaal die we verder op het album nog vaker tegenkomen. Windows To The World kent een Glenmore-opening en ontwikkelt zich tot een rustiger nummer met voor het eerst een hoofdrol voor de gitaar. Zoals de titel van het album al doet vermoeden, is Katsionis een beetje blijven hangen in de vorige eeuw en heeft hij goed geluisterd naar een aantal van bovengenoemde gitaristen. Zo is My Strange Girl een regelrechte verwijzing naar Joe Satriani.

Forbidden Erotica is het eerste rustpuntje van de cd en deelt het album mooi in tweeën. Een echte ballade met gebruik van akoestische gitaar. De tweede helft van de cd is iets afwisselender. Tijdens Exploration gaan mijn gedachten naar een vakantie in Turkije. Een imam roept op tot gebed en na de rest van het nummer te hebben beluisterd, ben ik bekeerd. De volgende vier nummers zijn weer snel en bevatten veel breaks, toetsen en gitaar. De kritiek van de eerste vier nummers is ook hier van toepassing. Weinig variatie in de thema’s en niet afwisselend genoeg. Sapphire is het vreemdste nummer van de cd en bestaat alleen uit sferische geluiden. De Oosterse invloeden uit Exploratıon komen in Enemy’s Adagio weer om de hoek. Het één na laatste Cold Pale Skin, is een lekker rustgevend nummer en uitermate geschikt voor de wachtkamer van de tandarts. En zoals zoveel mensen ben ik bang voor de tandarts en is de titel van het nummer uitermate van toepassing op mijn gemoedstoestand en uitstraling tijdens mijn halfjaarlijkse bezoeken. Maar als mijn tandarts dit nummer zou draaien, ga ik toch een stuk rustiger de volgende keer. De waarschuwing “Speed kills, warp-speed rules!” wordt slechts in het laatste nummer bewaarheid.

“Turn Of My Century” is een redelijk album dat iets te weinig afwisseling biedt en veel verwijzingen kent naar de instrumentale albums van de twintigste eeuw. Bob Katsionis geeft met de albumtitel al aan wat je kunt verwachten en daarin wordt je niet teleurgesteld.

Rob van Oosten