De nekslag voor een goede recensie is om gelijk in de eerste alinea volledig uit je dak te gaan over een cd. Zowel in negatieve als in positieve zin. Om mijzelf niet in verlegenheid te brengen zal ik dat in deze recensie daarom vermijden.
Dat neemt niet weg dat ik het alsnog ga doen in deze tweede alinea. Want tjonge, wat een heerlijk stukje muziek is deze cd van de Deense formatie Boil geworden! Ik durf te voorspellen dat waarschijnlijk 90 procent van onze lezersclientèle nog niet in aanraking is geweest met deze band, en dat moet absoluut gecorrigeerd worden. Want zelfs de grunts en screams gaan er bij mij in als gebak met extra slagroom. Dit album is een klein toppertje met de hoofdletter T. En wellicht is het niet onverstandig je eens te verdiepen in de muziek van Boil, want in oktober van 2013 treden ze op tijdens Progpower Europe. Het kan maar zo zijn dat je daar bij moet zijn na het beluisteren van deze cd!
Hoewel nog niet bekend in de scene, is dit inmiddels het derde album van de Denen en kan zo maar de doorbraak in de carrière van de band worden. De cd is conceptvorm gegoten met als thema “psychische kwalen van de hedendaagse mens”. De inspiratie komt uit zelf afgenomen interviews met patiënten die lijden aan diverse stoornissen in de menselijke geest en dat is zeer goed terug te vinden in de muziek en de uitbarstingen in de diverse tracks. Meer daar over kan je vinden in het interview wat ik had met de drummer van de band. De muziek is te omschrijven als moderne progmetal met veel knipoogjes naar Tool. Ongetwijfeld heel strak en bewonderenswaardig is dat de band het vermogen heeft liedjes te maken die spannend zijn, complexiteit bevatten en ook nog eens toegankelijk klinken zonder een té overdreven commerciële inslag. Daarnaast krijgen ze dat in de meeste gevallen binnen vier minuten voor elkaar. Relatief zeldzaam zowel binnen de prog als in de metalwereld. De tracks zijn niet altijd even moeilijk en doordacht, maar door goede muzikale keuzes in het album maakt dat het geheel alleen maar aantrekkelijker. Je hoeft je in elk geval nergens te vervelen.
Eén van de hoogtepunten van het album is gelijk ook een vreemde eend in de bijt in vergelijking met de andere korte nummers: het ruim zeven minuten durende Vindication. Strakke riffs luidden het begin van het nummer in en je wordt geïmponeerd met een orkaan van instrumenten die de cleane zang van Jacob Lobner inleiden. Een wat asymmetrisch ritme en een aanstekelijke sample houden het nummer spannend, tot iets verder dan twee derde van de song, waarna screams en grunts het nummer overnemen en een ongelooflijk mooi spanningsveld opwerpen. Hier hoor je alle gangbare emoties die een mens kan hebben. Prachtig!
Boil klinkt als een moderne Alice In Chains, heeft het duistere van Tool en een beetje van het ‘nu-metal’ van Karnivool. Invloeden van andere bands zijn evengoed mogelijk en dat is echt geen schande, want Boil weet die invloeden volledig tot een eigen geluid te kneden. De productie is kraakhelder en glad, wat de acceptatie van de muziek alleen maar makkelijker maakt.
Natuurlijk heb ik eerder werk ook even beluisterd en ben tot de conclusie gekomen dat het tweede album “A New Decay” zeker niet onaangenaam te beluisteren is. Sterker, ik denk dat het zelfs iets meer geschikt is voor onze doelgroep (minder metal, minder extremen), maar het album kan in deze fase nog niet tippen aan dit werkje. Er is dus duidelijk vooruitgang geboekt in de tussenliggende jaren. Desalniettemin zal ik mijn uiterste best doen om ook dat album bij u in het voetlicht te zetten.
Ruard Veltmaat