BokorAlbum

Mysterieus, experimenteel en toch toegankelijk!

Voodoo betekent letterlijk goddelijke ingeving of levenskracht. Zoals in elke ‘religie’ heb je ook in de voodoo goedwillende beoefenaars en moedwillige slechteriken. In de voodoo noemt men zo’n kwade genius een bokor, wat zoveel betekent als ‘zwarte priester’. Deze gezellige types konden, volgens de overlevering, mensen in zombies veranderen. Zij kenden een gif waarmee ze mensen in trance lieten komen, waardoor ze als gestorven leken. Zo’n persoon werd vervolgens begraven en door het zuurstoftekort in de kist stierven de hersens dan langzaam af. Een bokor vond dat wel een geschikt moment om de kist weer op te graven, het lichaam eruit te halen en de betreffende persoon een andersoortig gif toe te dienen. Het lichaam ging dan weer bewegen, maar de hersenen bleven verlamd, zodat deze persoon niet tot bewustzijn kon komen. Deze ‘zombie’ werd door de bokor, zolang als hij dat nodig achtte, als slaaf gebruikt en mocht uiteindelijk, na bewezen diensten, een trieste ’tweede’ en daarmee definitieve dood sterven. Frisse jongens die bokors!

Gelukkig heeft ‘onze’ Bokor minder kwade bedoelingen. Zij doen slechts een poging om de luisteraar te bezweren en te begeesteren met hun muzikale uitingen. De groep, die uit vijf creatieve jongelingen bestaat, werd begin 2005 opgericht met een duidelijk doel voor ogen. De heren wilden allerlei verschillende invloeden en stijlen samenvoegen tot een levendig en complex nieuw geheel van heftigheid en dynamiek, waarin de ‘grooves’, naast de enigszins duistere atmosfeer, een voorname rol moesten gaan spelen. Je hoort bij Bokor allerlei elementen van een aantal gekende groepen terug. Bokor heeft, ietwat gechargeerd gesteld, de muziek van bands als Tool, Mastodon, System Of A Down, Opeth en Porcupine Tree in de mixer gekieperd en geprobeerd om uit het ontstane mengsel een eigen muzikaal goedje samen te stellen. En dat is heel aardig gelukt, want die sapcentrifuge-experimenten hebben een lekker nieuw Bokor-brouwsel opgeleverd. De bijbehorende teksten, die aan het brein van zanger Lars Carlberg ontsproten zijn, vinden hun inspiratie in de zeventiende en achttiende eeuwse dichtkunst en zijn meestentijds omgeven met een vleug van mystiek en schimmigheid. Evenals de muziek trouwens.

Het heftig beginnende Crawl – The Sermons And Dreams Of John Duncan Thunstall brengt meteen volop leven in de brouwerij. We maken al snel kennis met Lars Carlberg’s buitengewoon intense manier van zingen. Zijn typische timbre heeft wel iets van Eddie Vedder (Pearl Jam) en gedijt goed in het zompige sfeertje dat Bokor creëert. Overigens kent dit openingsnummer een rustig middenstuk van Riverside-achtige proporties. Het stuwende Best Trip, met zijn prachtig verstilde gitaarwerk, heeft momenten die raken aan System Of A Down en zelfs het werk van Live. Het zwaarmoedige The Island Of St:Menee (Beach Of The Living Dead) gaat dan weer meer richting Tool en etaleert naast een licht psychedelische passage ook de eerste grunts van “Anomia 1”. In schril contrast met dat ‘geschreeuw’ staan de vredige vogelklanken die Convert Into’s begin inluiden. Bij deze song komt weer de naam van Riverside bovendrijven, tenminste als we het hebben over het zweverige, atmosferische eerste gedeelte, dat met volle overgave gezongen wordt. Het tweede deel met zijn groezelige gitaar escapades, spetterende gitaarsolo en gestroomlijnde riff chaos is van een andere orde. De som der delen maakt dit nummer tot een van de hoogtepunten van het album. Het lange Migrating, dat bijna een kwartier vergt, is echter nog een paar stapjes beter. Deze song, die invloeden van zowel Porcupine Tree als ook Tool maar moeilijk kan verbloemen, is een progressief pareltje. De loodzware basloopjes zijn fraai, het drumwerk zeer sterk en de hoofdmelodielijn intrigerend. Het ene ogenblik gaat het er bedeesd aan toe, het andere moment gaat het voetje van de rem en is de ontlading beestachtig groot. Heerlijk zoals die verschillende emoties elkaar in korte tijd opvolgen. Dit maakt echter wel dat de sterk aan Tool refererende, vrij agressieve afsluiter Avert Your Eyes tot een kleine anticlimax leidt. Niet omdat het een slecht nummer zou zijn, want dat is het niet, maar meer vanwege dat het allerbeste kruit voordien al verschoten is.

Hebben we hier te maken met een grote band in wording? Dat zou zomaar kunnen! Bokor’s sound heeft namelijk, ondanks de vele opborrelende invloeden, ‘iets’ ondefinieerbaars, ‘iets’ ongrijpbaars, ‘iets’ aparts. Veel zal afhangen van het vervolg op “Anomia 1”. Tot die tijd zullen we het met dit veelbelovende debuut moeten stellen. Liefhebbers van alle bovengenoemde bands doen zichzelf wellicht een groot plezier, door eens een kijkje te nemen op de MySpace-pagina van Bokor. Daar kun je een heel aardige indruk krijgen van de interessante muziek op “Anomia 1”.

Joost Boley