Book Of ReflectionsAlbum

 Net als in de film!

Als een film aanslaat bij het publiek, komt er niet zelden een vervolg op. Een beetje gewiekst producer krijgt, afhankelijk van het land waarin hij resideert, dan al snel dollar- of eurotekens in de ogen. Enkele uitzonderingen daargelaten, kan zo’n sequel in de meeste gevallen kwalitatief niet tippen aan het origineel. Vaak is het verhaal maar magertjes en ondergaat de acteurscast de nodige veranderingen. Dit bekende verschijnsel kunnen we moeiteloos projecteren op Book Of Reflections, een van de vele muzikale uitingen van Lars Eric Mattson.

Meneer Mattson, oprichter en bezieler van het label Lion Music, is van huis uit gitarist en in die hoedanigheid laat hij nog steeds met enige regelmaat van zich horen. Een van zijn stokpaardjes is Book Of Reflections, een project dat in 2004 vorm kreeg. De bedoeling was om een mix van power metal en klassieke hardrock te creëren, die tevens ruimte gaf aan progressieve en neoklassieke elementen. De nadruk moest op de songs liggen. Op het gelijknamige, goed gelukte debuutalbum uit datzelfde jaar, liet Mattson zich omringen door zangers als Hubi Meisel, Andy Engberg (Section A) en Mikael Holm (destijds actief in Winterlong). De namen van de overige muzikanten logen er ook niet om. Wat te denken van de briljante gitarist Rusty Cooley (Outworld) en de Oekraïense toetsentovenaar Vitalij Kuprij. Op het nieuwe album “Unfold The Future” horen we al deze heren niet terug. Deze keer worden we getrakteerd op het vocale talent van Björn Jansson (Tears Of Anger en Beyond Twilight) en Martin LeMar (Tomorrow’s Eve). Op dat gebied dus weinig reden tot klagen. Helaas drukken de ditmaal gerekruteerde muzikanten, gitarist Anand Mahangoe (Sphere Of Souls) en de Italiaanse toetsenman Mishteria, iets minder hun stempel op het geheel dan hun voorgangers op het debuut deden. Of we ze dit echt aan mogen rekenen valt te betwijfelen, daar het er sterk op lijkt dat opperhoofd Mattson deze ronde meer zelf de touwtjes in handen genomen heeft.

Bovenstaande conclusie wordt gestaafd doordat Mattson het nodig heeft geacht om zichzelf op “Unfold The Future” niet alleen als gitarist, bassist en toetsenist, maar ook als zanger te profileren. Tot vijf keer toe maar liefst. Dat had je nou niet hoeven doen, beste Lars Eric! Mocht je mobiele telefoon een trilfunctie hebben die gelijkenissen vertoont met de vibrerende stem van Mattson, dan zou je geen moment aarzelen om het ding zo snel mogelijk het raam uit te smijten. Heel irritant wel! En waarom deze keuze gemaakt als je topzangers tot je beschikking hebt? Het zal wel misplaatste ijdelheid zijn, of zelfoverschatting. Nooit meer doen! Ook bij de productie en mix zijn wel wat kanttekeningen te plaatsen. Zo is de zang veel te ver naar de achtergrond gedrukt. Oké, op de momenten dat Mattson zingt is dat weliswaar heel prettig, maar de impact van de sterke bijdragen van Jansson en LeMar gaat hierdoor toch lichtelijk verloren. Het is overigens niet alleen maar kommer en kwel met “Unfold The Future”, er valt ook nog wel het een en ander te genieten. Liefhebbers van flitsende en spetterende gitaarsolo’s worden ruimschoots op hun wenken bedient en ook de toetsen komen soms scherp aan het oppervlak. Lekkere nummers op deze voorzichtig progressieve, melodieuze plaat zijn de razendsnelle opener Unfold The Future, het wat eigenaardig opgebouwde Uncover The Lie en het hakkerige Deep Inside. Interessant is verder de mild Oosters gekruide afsluiter Love Conquers All, hoewel ook hier de eet/luisterlust aardig wordt vergald door de zwakke zang van de kok zelf.

Genoeg overdenkingen voor nu! Het zou niet verkeerd zijn als Lars Eric Mattson ook eens bij zichzelf te rade zou gaan, voordat hij eventueel begint aan hoofdstuk drie van dit boek. Deel twee is in elk geval te wisselvallig en te weinig spannend om een bestseller te kunnen worden.

Joost Boley