Ruiz, BorjaAlbum

Borja Ruiz is een multi-instrumentalist uit Spanje. Hij is een aan het conservatorium afgestudeerd  violist die zich ook bekwaamd heeft in het spelen op ondermeer gitaar, piano, fluit en diverse  percussie-instrumenten. Zijn passie is het om bezig te zijn met progressieve rock, wereldmuziek, new age en Keltische klanken, iets dat goed past bij zijn liefde voor de natuur. Op zijn slechts veertig minuten durende album “Bajo El Reino De La Luna” laat hij horen waar een en ander toe heeft geleid.

In eerste instantie maakte het album vrij weinig indruk, temeer daar Ruiz zich manifesteert als een enorme Oldfield-kloon. Elke draaibeurt echter heeft mijn argusogen steeds meer doen sluiten. Ruiz is gewoon een uitstekend muzikant. Een live filmpje op You Tube heeft dat nog eens onderstreept, al moet ik wel zeggen dat de muziek op de cd dankzij zijn gelaagdheid beter overkomt. Het rijke spectrum aan klanken is er natuurlijk niet zomaar, Ruiz bespeelt maar liefst meer dan 25 instrumenten en hij is op alle een virtuoos. Zijn verrichtingen op de elektrische gitaar vallen nog het meest op. Ze zijn eigenlijk op het geweldige af, ware het niet dat er constant een Oldfield-aura overheen hangt.

“Bajo El Reino De La Luna” presenteert zich als een symfonie, bestaande uit twee delen. In respectievelijk negen en zes nummers neemt Ruiz je mee naar valleien, bergen, bossen, velden, moerassen en kliffen, terwijl hij je af en toe ook laat staren naar de sterren. De muziek is op wat woordloze zang van Esther Esteban na geheel instrumentaal. Ruiz opereert dus in een genre waar geneuzel op de loer ligt en het siert hem dat hij de aandacht constant vast weet te houden. Fraaie melodieën, dampende ritmes van voortstuwende percussie en een hoop variatie zijn z’n stokpaardjes,  ook de afwisseling tussen akoestische en elektrische passages zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren. Alles klinkt lekker levendig en zo af en toe is er een smeuïg basje. Erg sterk vind ik de gitaar in Marcha Hacia El Abismo. Jammer is wel dat in het nummer daarna het wijsje van Altijd Is Kortjakje Ziek doorklinkt, maar daar kan hij niks aan doen.

Het klinkt allemaal erg vloeiend op het album. Voordat je er erg in hebt klinkt de opzwepende viool van Tierra Celta, het afsluitende stuk van het eerste deel. Het tweede deel is van hetzelfde laken een pak, hoewel het naar mijn idee iets organischer van insteek is. Het kan uiteraard niet missen: het slot is voor een daverende gitaarsolo. Mijn zegen heeft hij.

“Bajo El Reino De La Luna” stamt al uit 2010 waardoor ik stiekem hoop dat een opvolger niet al te lang op zich laat wachten. Vooralsnog is er overigens niks dat daarop wijst.

Dick Van Der Heijde