BorknagarAlbum

Diversiteit, mits perfect uitgevoerd is één van de meest kostbare eigenschappen die een band kan hebben.

Borknagar, u hebt de naam de laatste twintig jaar ongetwijfeld eens voorbij horen komen of gelezen. Voor mij stond de band altijd synoniem voor zware kost, vette metal en ongeschikt voor tere progrock zieltjes. Dat is ook niet geheel vreemd als je geconfronteerd wordt met een typisch black metal logo, te zien in de cover links boven dit artikel.

Totdat je geconfronteerd wordt met een paar heerlijke video’s die je gelijk bij de kladden grijpen… (Zie ook verderop.)

De band Borknagar is in 1995 ontstaan en oorspronkelijk als black/folk-metal band opgericht. Grondlegger en gitarist Øystein Garnes Brun is binnen de huidige formatie als enige vanaf het begin aan de band verbonden en daardoor hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de songwriting. Eén van de bandleden die een lange tijd aan de band verbonden is geweest maar onlangs is afgehaakt, is zanger Andreas Hedlund, die om gezondheidsredenen een stap terug moest doen. Hij is vervangen door I.C.S. Vortex, maar over hem later meer. Hoewel Brun niet altijd trouw lijkt te zijn aan zijn collega-bandleden (er zijn tot op heden al zeker twintig verschillende muzikanten actief geweest voor de band), is hij dat wel aan zijn platenmaatschappij. Sinds het debuutalbum is hij verbonden aan Century Media, al dan niet via een black-metal label van die maatschappij.

Ik zal u gelijk geruststellen: dit is absoluut geen cd waar u alleen maar black metal voorgeschoteld krijgt; verre van dat, hoewel er nog steeds elementen uit die hoek te vinden zijn. Om even de diversiteit van dit album in een paar woorden te omschrijven kunt u de volgende termen serieus nemen: gierende Hammond-orgels in Up North, uitdagende en progressieve gitaarriffs in The Fire That Burns, akoestische gitaarklanken, melancholische en theatrale zang in Voices, blastbeats, pakkende versnellingen en heb ik de melodische riffs al genoemd?

Waar te beginnen? Dat is moeilijk, want naast de genoemde diversiteit krijgen we ook veel kwaliteit voorgeschoteld. Bijvoorbeeld het melancholische Tidal, dat balanceert tussen up-tempo ritmes en melodie en de karakteristieke zang van I.C.S. Vortex. Laten we daar dan mee beginnen, want zoals gezegd is zijn zang wat mij betreft van een hogere macht afkomstig, dat kan niet anders. Het is moeilijk een vergelijk te maken, want zijn geluid is fenomenaal. Zo nu en dan doet hij met zijn hoge stemgeluid aan Marco Hietala van Nightwish denken, maar gelijk realiseer ik mij dat de Fin nog niet in de schaduw van I.C.S. Vortex mag staan. Vortex klinkt zoveel zuiverder, heeft een betere techniek, een stabielere klank, in alles wat een goede zanger kan hebben overklast hij Hietala. Maar je kan bij zijn stemgeluid ook voorzichtig denken aan een mix van Jon Anderson en Rodger Hodgson. Hoe dan ook, met zijn unieke stem geeft I.C.S. Vortex een absolute meerwaarde aan het totaalgeluid van de band. Laten we de screams van Lars A Nedlund overigens niet vergeten, hij verzorgt de rauwe zangpartijen binnen deze band.

Eén van de video’s die in een vroeg stadium zijn uitgebracht via YouTube is Up North. Wat een heerlijke song! Gierende Hammond orgels, straffe blastdrums, geweldige gitaarriffs, wat mij betreft één van de hoogtepunten op de cd. Het is ook een song die op het eerste gedeelte van de cd staat, veruit het sterkste gedeelte van de cd. Hoewel de hele cd genieten is, zitten de absoluut memorabele songs in het voorste gedeelte.

Lights is eveneens een opmerkelijk nummer binnen de diversiteit op deze cd en is eveneens afkomstig uit de eerste helft van het album. De track ademt een ultiem jaren zeventig gevoel uit door de combinatie van de melodie, zang en de (Hammond) toetsen. De enige dissonant in het geheel zijn de screams die zo nu en dan voorbijkomen, maar dat maakt het geheel ook enerverend. De toetsen zijn een opmerkelijke factor binnen de muziek van Borknagar, want die zorgen voor een uitgesproken ‘vintage’-geluid. Luister bijvoorbeeld eens naar Mount Rapture en je wordt onherroepelijk geconfronteerd met de jaren zeventig. Ook hier zorgen de screams voor de dissonant, wat je doet realiseren dat je niet naar een product uit de tijd van Richard Nixon, Leonid Brezjnev, Jan Péron en Joop den Uyl luistert, maar naar een cd uit het huidige decennium. Wild Fathers Heart klinkt wellicht dan wat mainstream, het is makkelijk op te pikken door het grote publiek maar ook hier viert melancholie hoogtij.

Laat je niet voor de gek houden door de intro van The Fire That Burns, want het nummer is op sommige momenten knetterhard door de screams van I.C.S. Vortex. Daarnaast komt hier de pure klasse van I.C.S. Vortex naar voren, het zorgt voor een geniale mix van metal en jaren zeventig rock. Diversiteit komt ook in dit nummer in optima forma naar boven. Hoewel het tweede gedeelte op het album iets minder avontuurlijk wordt blijft de kwaliteit die Borknagar ons voorschotelt van hoog niveau. Zelfs de ballad Wild Father’s Heart blijft ver weg van een melig karakter en weet mij volledig te boeien. Vergeet vooral de hieronder geplaatste video niet te raadplegen, afsluiter van het album Voices is begaafd met een uniek karakter. Een dikke vette aanrader dit album!

Zoekresultaten voor ‘borknagar true north’