Wij progliefhebbers houden natuurlijk ontzettend van ons genre. Ik durf hier best te stellen dat de meeste progfanaten veel meer met muziek bezig zijn dan de gemiddelde muziekliefhebber. Pas sinds dit jaar heb ik een facebook account aangemaakt en wat ik daar aan prog-gerelateerde berichten voorbij zie komen, liegt er niet om. Mooi om te zien dat ons geliefde genre zo leeft. Waar we dan vervolgens heel erg druk mee kunnen zijn, is discussiëren of iets nu prog is of niet. Nou, dames en heren fanatici, ik heb er hier eentje voor jullie hoor!
Na een eerste luisterbeurt was mijn eerste gedachte: aardig bluesrockbandje. Na een aantal volgende luisterbeurten was mijn gedachte: aardig bluesrockbandje. Zo goed als alles wat je hier hoort, wijst ook in die richting. Het toetsenwerk van zanger Mats Sandberg bestaat louter uit begeleidend werk op elektrische piano. Drums, bas en gitaar blijven keurig binnen de lijntjes met hier en daar wat solowerk op gitaar, zoals het een goede bluesband betaamt. Ook de teksten ademen blues met onbeantwoorde liefdes en ontvallen vrienden. Jaarlijks wordt er in mijn woonplaats een jazz- en bluesfestival georganiseerd. Deze band had daar niet misstaan. Deze ep roept in elk geval herinneringen op aan afgelopen zomer, toen ik met een koud biertje in de hand naar een lokale band stond te kijken die zeker niet onderdeed voor wat we hier te horen krijgen.
Nu zullen de meeste symfomanen zeker ook naar ander genres luisteren (toch?), dus als je houdt van het vroege solowerk van Eric Clapton of als je een paar albums van Steve Miller in je kast hebt staan, kun je je hier wel aan wagen. De plaat is ook op www.progstreaming.com te vinden. Maar of hij daar thuishoort? Die discussie wil ik wel met jullie aangaan.
Ralph Uffing