BraindanceAlbum

Braindance is het geesteskind van Sebastian Elliott en Vora Vor en “Redemption” is hun derde baby (het minialbum “Shadows” meegerekend). Braindance maakt, zoals ze het zelf noemen, progressieve darkwave. Progressieve darkwave is een combinatie van o.a. industrial, doom, progressieve trance en moderne klassieke muziek. Ik dacht dat alle stromingen in de progressieve muziek al uitgevonden waren, maar er is toch nog een nieuwe stroming, of niet?

De cd opent met Refracture. Sferische geluiden en na een gesproken waarschuwing barst de muziek echt los. Als je niet beter zou weten, denk je met een band uit één van de Scandinavische landen van doen te hebben, in plaats van New York. Zware gitaren met een dito stem, geen grunt, vormen een mooi geheel. Het wordt mooi ingekleurd door de toetsen. De nummers lopen in elkaar over door middel van muziek of gesproken woord. In Resurrection komen voor het eerst de viool en viola naar voren, zij het slechts kort, maar ze geven het nummers wel een lekker gejaagd sfeertje mee. Resurgence wordt gedomineerd door een gitaarsolo die dan op de voorgrond en dan weer op de achtergrond te horen is en bijna het hele nummer inkleurt. Het volgende nummer, Return, is vrij rustig met akoestische gitaren en een huilende gitaarsolo.
In Relentless komen de industrial-invloeden het duidelijkst naar voren. De toetsen doen ‘mechanisch’ aan, maar alles wordt voorzien van vette riffs. Halverwege het nummer zit een korte maar heftige gitaarsolo. Aan het einde van het nummer slaat het nummer om en wordt het wat langzamer en worden we weer getrakteerd op een mooie gitaarsolo.

Reduction is een leuk stukje studiovlijt. In het kortste nummer van de cd zijn uitspraken (o.a. Darth Vader), stukjes herkenningsmelodie en andere geluiden aan elkaar geplakt: een soort mini-hoorspel dat het album mooi onderverdeelt in twee lange delen. Dit nummer wordt gevolgd door Resilience. Een mid-tempo nummer met een lekkere vette gitaarriff die afgewisseld wordt door rustiger stukken die ingekleurd worden door de toetsen die o.a. de ‘koren’ voor hun rekening nemen. Remission is het nummer met de meeste dance c.q. trance-invloeden. Het gebruik van een drumcomputer komt op dit nummer het duidelijkst naar voren, maar het hoort bij dit nummer. Dit nummer kan met een gerust hart worden gedraaid op één of andere megaparty. Requiem kent een vrij rustig intro, met het gebruik van allerlei samples (het gesproken woord), waarna het afwisseling troef is, zowel qua sfeer als muzikaal. Van nieuw klassiek (het gebruik van viool en altviool), naar trance (luister naar de toetsen) en weer terug.

Het begin van Reflexion doet een me beetje aan new-age-muziek denken (klaterende watervallen). Een zware riff en de bijzondere stem van Elliott, die regelmatig de lage stem van de zanger van Sisters Of Mercy naar de kroon steekt, doet de sfeer kantelen, om aan de einde van het nummer weer om te slaan naar new-age voorzien van een gevoelige gitaarsolo.

Het laatste en tevens langste nummer, Redemption, doet me, qua sfeer, denken aan “Into The Electric Castle” van Ayreon. ‘Spacy’ en licht vervormde zang. Een mooi mid-tempo nummer om mee af te sluiten.

Om terug te komen op de eerder gestelde vraag of het een nieuwe stroming betreft, kan ik bevestigend antwoorden. Alle elementen in de muziek heb ik eerder gehoord, maar de vorm waarin het wordt gebracht ben ik nog niet tegengekomen. Progressieve Darkwave bevalt me best. Voer voor de liefhebbers die iets nieuws zoeken en die van het steviger werk houden.

Rob van Oosten