BrainstormAlbum

Van harte welkom aanwezigen, fijn dat u allen tijd kon vrijmaken voor deze speciale thema-avond. Het thema voor deze muzikale avond is ‘een reis door de muzikale jaren ’70’. Alle grote bands, vooral die van de progressieve muziek uit die tijd komen vanavond voorbij. We hoeven het gelukkig niet te doen met een bandrecordertje maar speciaal voor deze avond is er vanuit Australië een symfonische muziekgroep overgevlogen. Deze vijfmansformatie heeft exclusief voor u allen de, zo succesvolle, muzikale jaren ’70 ingrediënten in een blender gedaan. Even alles flink door elkaar gemixt en daaruit voor vanavond negen verschillende liedjes gecomponeerd die allemaal bij ons het fantastische gevoel van deze jaren laten herleven. Mag ik uw hartelijke applaus voor Brainstorm.Deze gedachte was het eerste die in mij opkwam toen ik de cd “Desert World” van het Australische gezelschap Brainstorm beluisterde. Dit lijkt op het eerste gezicht misschien ietwat overdreven maar dat is het zeker niet. De diverse leden van Brainstorm hebben waarschijnlijk hun (rijkelijk?) gevulde cd kast eens goed nagekeken en zijn toen tot de conclusie gekomen dat ze eigenlijk gewoon iets moesten doen met de door hun zelf zo bejubelde cd’s van Pink Floyd, Jethro Tull, King Crimson, Rush, The Moody Blues, UK en Camel. Het verhaal dat op deze plaat verteld wordt, heeft ook wel wat bekends in zich. Het gaat namelijk over de verwoeste planeet aarde. Dit sci-fi verhaal speelt zich af rond het jaar 2600 na Christus. In die periode wordt de aarde geregeerd door mutanten. De ‘goeden’ bevinden zich op dat moment op de planeet Mars. Misschien niet precies hetzelfde, maar dat er grote parallellen lopen met het verhaal “War Of The Worlds” van H.G. Wells, later uitgevoerd door proglegende Jeff Wayne, lijkt mij duidelijk.

Eerst even wat informatie over deze betrekkelijk onbekende band Brainstorm. Dit gezelschap begon in 1988 als coverband. Ze speelden onder andere hits van Billy Idol en de Rolling Stones. Na een paar jaar begon het bij de Australiërs toch zodanig te kriebelen dat ze in 1993 een cassettebandje uitbrachten onder hun eigen naam met melodieuze rockmuziek. Na het lokale circuit een beetje onveilig te hebben gemaakt, kwam er in 1995 een vervolg met de naam “Earth Zero”. Verder dan een paar optredens per jaar kwam het nog niet. Met de derde release van de band kwam er ineens wat meer ruchtbaarheid rond de band. “Tales Of The Future” bracht de band wat meer naamsbekendheid binnen het symfocircuit en vooral dankzij internet konden er veel meer mensen bereikt worden. Zelfs sommige Europese radiozenders pikten de jaren ’70 sound van de band op en daardoor is de cd “Desert World” de eerste telg van Brainstorm die bij release wereldwijd wordt uitgebracht.

‘Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen’ is het motto van dit kwintet. Op zich geen slecht streven, al kan je hier natuurlijk ook in gaan overdrijven. Zo komt in het eerste nummer The Light gewoon precies dezelfde gitaarriff voorbij als dat we die kennen van David Gilmour bij Floyd’s Have A Cigar. Ook de intro van Martian Chronicle komt wel erg bekend voor, hiervoor hebben de Australiërs even wat inspiratie opgedaan bij King Crimson’s klassieker Easy Money. Nu rijst de vraag natuurlijk of dit gewoon ordinair kopieergedrag is of dat je het meer als ’tribute to’ moet zien. Dan opteer ik toch liever voor het laatste. De sound van de band komt soms schrikbarend dicht bij dat van hun helden, maar om dit te zien als goedkoop imiteren gaat mij te ver. Ieder afzonderlijk lid van Brainstorm heeft een zeer goede instrumentenbeheersing en laat dit dan ook graag aan iedereen horen. Zo zitten er tijdens deze ruim zeventig (!) minuten durende cd erg veel instrumentale stukken. Dit vind ik zeer prettig: ten eerste omdat zoals al eerder vermeld de muzikanten allen goed zijn, maar ten tweede komt dit ook omdat zanger Paul Foley eigenlijk niet zo’n erg sterke zanger is. Het klinkt allemaal wel redelijk maar toch wel erg beperkt. Je kan hem qua stem een beetje inschalen tussen Roger Waters en Justin Hayward, enkel dan zonder veel diepgang in de stem.

Het ruim tien minuut durende Mutants is één van de sterkste nummers op “Desert World”. Erg strak samenspel tussen drummer Vittorio Di Iorio en gitarist Craig Carter vormen de basis voor dit erg goede nummer. De sfeer is behoorlijk ingetogen maar toch spannend en doet herhaaldelijk denken aan de sound van Rush eind jaren zeventig. Groot verschil tussen beide bands zijn de zeer nadrukkelijk aanwezige fluitsolo’s die over ons heen worden geblazen door zanger Paul Foley. Een ander mooi nummer is de albumafsluiter, tevens titeltrack van het album “Desert World”. Dit erg Camel aandoend nummer blinkt uit in subtiel bas-, percussie- en toetsenspel. Al praatzingend brengt Foley je langs prachtige uitgesponnen muzikale stukken. Dit zeer sterke samenspel ontpopt zich uiteindelijk in een schitterende climax waarbij alle instrumentalisten door elkaar de meest sterke melodieën mogen etaleren, zonder dat dit tot in een vage potpourri uitmondt.

Minder geslaagd is Paradise Lost. Deze Moody Blues look-a-like kabbelt ruim acht en halve minuut rustig voort zonder dat het ook maar enigszins spannend wordt. Het rustigste nummer van deze cd is dus ook gelijk het minste. Als slaapliedje zal het ongetwijfeld een grote hit zijn, maar mij kan het zeker niet bekoren. Op zich is het gebodene nog niet eens zo heel afschrikwekkend, maar als je na drie minuten kabbelen eens op het hoesje kijkt en dan vaststelt dat je nog ruim vijf minuten te gaan hebt, blijkt het toch een zeer lange en saaie zit te gaan worden. Dat Foley nog een aardige lap tekst voor je in petto heeft, werkt misschien ook niet in het voordeel van dit nummer.

Al met al een redelijk goede plaat en dan zeker de instrumentale gedeelten van “Desert Storm”. Als je muzikaal gezien in de jaren ’70 bent blijven hangen is deze cd een goede aanrader al prefereer ik toch liever de originele albums zoals “Red”, “Meddle” en “A Farewell To Kings”.

Sander Kok