Brand XAlbum

Na het tweede album van Brand X, “Morrocan Roll”, waarin de Engelse instrumentalisten hun grenzen verder verlegden, door jazzrock te verweven met wereldmuziek, leek dat muzikale groeiproces zich verder te vervolgen met hun derde studioalbum “Masques”. Leek, want de albumcover lijkt te verwijzen naar hun vorige album met Arabische invloeden, maar de foto is in werkelijkheid geschoten van een toeschouwer uit het publiek van het Engelse Knebworth Festival in 1978, waar zowel Brand X als Genesis optraden.

Op dit studioalbum ontbrak echter Phil Collins, en zijn plek achter de drumkit werd adequaat ingevuld door Chuck Burgi en verzorgde J. Peter Robinson ditmaal het toetsenwerk. John Goodsall op gitaar en Percy Jones op basgitaar bleven, net zoals Morris Pert, die op dit album opvallend prominent aanwezig is. En dat gaat zowel over zijn overdadige percussie als over zijn compositorische inbreng. En dan met name op Black Moon en Deadly Nightshade, wat twee geweldige nummers van zijn hand zijn, met toegankelijke thema’s en opwindende versnellingen, die prog fans zeker kunnen waarderen. Zijn derde compositie Earth Dance is meer een Weather Report-achtig stuk met swingende latin ritmes, dat minder geslaagd overkomt.

En er is veel meer. Is The Poke nog een stevige en snelle opener, waar het draait om de heftige gitaarsolo’s van componist John Goodsall, het titelnummer Masques is dan een besloten feestje voor bas liefhebbers geworden. Percy Jones laat hierin zien en horen wat je allemaal op bassnaren kunt plukken, kloppen, hameren en wat nog allemaal nog meer. Access to Data kent een interessante opbouw van een rustig begin naar een supersnel einde, waarbij de gitaar op haar best is, terwijl bij het slotnummer The Ghost of Mayfield nou juist net de noodzakelijke rode draad geregeld ontbreekt. De grote valkuil van jazz; het vele gepiel in de loze ruimte, wordt wel ontweken, maar dit nummer blijft iets onbestemds houden.

“Masques” is uiteindelijk een mysterieus, ongrijpbaar album geworden, waarin vooral Morris Pert als een bezige bij bezig is om op alle mogelijke percussie-instrumenten te slaan, tikken of bellen. Hierdoor is het in detaillering een druk en vol album geworden. Hoe prima het drumwerk ook verzorgd is, het gemis van de multi-getalenteerde Phil Collins blijkt toch te groot en zijn inbreng lijkt node gemist te worden om de muziek op dit Brand X-album meer rock dan jazz te houden.