Breathing SpaceAlbum

“Below The Radar”, de derde cd van de Britse band Breathing Space, is in vele opzichten uitstekend te noemen. Toch zal het album bij het progpubliek vrij onopgemerkt blijven. Het is dan ook dikke pech voor de plaat dat voorganger “Coming Up For Air” uit 2007 zo fantastisch ontvangen is. De melodieuze popprog van de band is op de nieuweling met iets meer rock neergezet, waardoor het geheel wat minder flamboyant overkomt. Een voorbeeld hiervan is direct al hoorbaar in het openende titelnummer Below The Radar waar aanstekelijke gitaarakkoorden en een splijtende gitaarsolo de AOR-gemoederen behoorlijk bezig houden. Je kan er op dit album van uitgaan dat de band ze weer met volle overgave staat te raken.

Wederom worden de trommelvliezen enorm vertroeteld door het heldere stemgeluid van Olivia Sparnenn. Ze zingt met zo’n groot gemak, zo ongeforceerd in haar emoties, dat je absoluut voor de bijl gaat. Ze zingt trouwens zoals een pepermuntje smaakt en die frisheid is een weldaad voor het toegankelijke materiaal op dit “Below The Radar”. Breathing Space staat bekend als zijnde het zijspoor dat Mostly Autumn-toetsenist Iain Jennings bewandelt. Het is uiteraard een feit dat Jennings de band heeft doen ontstaan, dat hij ook nu weer het leeuwendeel van de nummers heeft geschreven en dat hij eveneens de albums geproduceerd heeft,  maar het is tekort door de bocht om te zeggen dat Jennings ‘Mister Breathing Space’ is.

“Below The Radar” is qua muzikale input een echt bandalbum. Je kunt het zelfs, op het middengedeelte van het album na dan, gitaargericht noemen. De rol van Jennings als toetsenist is ditmaal hoofdzakelijk dienend, terwijl zijn typerende tingeltangeltouch slechts sporadisch voorkomt. Op gitaar treffen we Liam Davison aan. Hij is ex-Mostly Autumn, maar dat is niet zo te horen met uitzondering dan van even in de finale van afsluiter Qeustioning Eyes.

Het is prettig om te constateren dat Breathing  Space indruk maakt zonder individueel indrukwekkend te zijn.De band grossiert dan ook in sterke melodieën en prachtige harmonieën; vooral sommige refreinen weten je buitengewoon te pakken. Een ander sterk punt is de gedrevenheid van de ritmesectie. Barry Cassels slaat lekkere breaks en bassist Paul Teasdale is het kloppend hart van de band. Teasdale heeft zich met Clear ook compositorisch laten gelden. Helaas ontstijgt zijn bijdrage op dat vlak de middelmaat niet. Wel zijn z’n dikke bastonen, welke de ruggengraat van het nummer vormen, er beslist niet onaardig. Redelijk is ook Lantern For A Smile dat een prettige cadans heeft met zwierige akoestische gitaar. Desalniettemin is de semi-ballade toch wat grijs.

De echte poef ontbreekt tot dan toe nog op het album. Met The Night Takes You Home keert het tij en worden er uitsluitend nog negens vergeven in plaats van zeventjes. Het is de uitbundigheid van het refrein aldaar die de duimen tot aan het plafond doen rijken. Run From Yourself is een hoogtepunt dat precies op tijd komt. Het sterke orgelspel en het killer-refrein doen niet onder voor het materiaal op de vorige plaat. Een nog hoger hoogtepunt is Behind Closed Doors; wat een melodie en wat hemels gezongen. In Drowning gaat Breathing Space de kant op van de gothic. Dit uiteraard met de gepaste lichtvoetigheid van ondermeer gedubbelde zang. Slotnummer Questioning Eyes bevat een aantal tempo- en sfeerwisselingen waardoor het de meest complexe compositie van het album is.

Al met al is “Below The Radar” een uitstekende cd waarop niet echt een zwakke broeder staat en waarop de band bij vlagen glorieert. Wel zal de band zichzelf en ons – het progvolk – een groot plezier doen als ze de volgende keer wat meer prog elementen in hun muziek zouden stoppen.

Dick van der Heijde