BreidablikAlbum

Door de komst van de analoge synthesizer openden zich nieuwe audiowerelden. Zulke koude mechanica bracht namelijk toekomstige ruimtereizen versneld naar het heden…

Zeker in de hoofdstad van het door de koude oorlog verscheurde Duitsland werd de synthesizer hierdoor warm onthaald. Even weg van hier! Het heeft geresulteerd in menig klassieker van de zogenoemde Berlijnse School. In de huidige tijdsgeest past zulk escapisme weer wonderwel. Het is dan ook mooi dat anno 2022 nog steeds dit soort muziek wordt geproduceerd.

Breidablik haalt immers duidelijk inspiratie uit de muziek van de Berlijnse School. De luisteraar mag hier dan ook synthesizergolven, drijvende drums en lange exploratieve toetsendekens verwachten. Het mag niet verwonderen dat namen als Tangerine Dream (ten tijde van “Pheadra”), Ashra en Klaus Schulze als vanzelf naar boven komen. Ook hier wekken zulke klanken een speelse exploratiezucht op. Het is haast alsof de jaren ‘70 nooit zijn geëindigd. Desalniettemin maken deze Noren geen slaafse kopie van dit nostalgische geluid. De muziek kent immers een felle vlotheid en bovendien weten ze ook in de rustige passages reliëf te creëren. Daarenboven lijkt inspiratie te zijn gehaald uit moderne ambient en ook dance-invloeden zijn niet geheel afwezig (getuige in elk geval een nummer als Orka 1) De muziek voelt hierdoor als een moderne interpretatie van de Berlijnse School aan. Het resultaat mag er wezen!

Zo opent deze plaat met een indrukwekkend epic: Alda. Borrelende synthesizers schieten hier de luisteraar enthousiast tegemoet. Langzaam worden de klanken intensiever. Dan neemt de wind ons mee naar een nevelig segment vol met lange Biosphere’esque toets-tapijten. Deze muteren mysterieus doch gestaag. Gaandeweg rijst uit deze mist een ‘ritmische’ gitaarpartij die steeds nadrukkelijker de voorgrond pakt. De open klanken die hierop volgen, wekken een gevoel van opluchting. Een heerlijk statige climax sluit het nummer voorts op smaakvolle wijze af. Daarnaast overtuigen de kortere nummers evenzeer. Hrazno blijkt bijvoorbeeld een uitstekend sfeerstukje. Het start met weelderige fluitpartijen en knisperende synthesizers, waarna een bedachtzame opbouw de luisteraar naar een gitaarrijke stroomversnelling leidt. Himinglæva Ok Kolga heeft vervolgens een stapvoets ritme dat uitmondt in een zweefpassage. Voorzichtig geleiden synthesizerklanken ons naar een duistere conclusie om uiteindelijk geheimzinnig weg te vloeien in het onbekende. Als op deze nummers iets opvalt, dan is het wel dat deze Noren spannende opbouwen kunnen creëren.

Er is kortom weinig te bekritiseren aan deze composities. De liefhebber van jaren ‘70-elektroprog kan zijn hart ophalen. Enige kritiekpunten lijken bovendien inherent aan de gekozen speelstijl. De originaliteit wil bijvoorbeeld nog wel eens ontbreken als een band zo duidelijk een geluid emuleert, maar het frisse karakter van deze muziek voorkomt deze tegenwerping. Niettemin mis ik nog één of twee echt opvallende passages die de connectie naar het heden nadrukkelijker vestigen. Met wat meer moderne invloeden zou de band deze stijl wellicht nog kunnen verheffen, al is dat meer een wens voor een opvolgende plaat dan een kritiekpunt.

“Alduroka” is namelijk een uitstekend album. Het brengt echt de hoogtijdagen van de analoge synthesizer in gedachte. Daarenboven zijn de composities gedetailleerd uitgewerkt. Ze kennen elk een uitstekende spanningsboog. Wie wil kniesoren kan opmerken dat de muziek niet echt modern is, maar voor de liefhebber is deze plaat zeker het aanhoren waard!