Brendan PerkinsAlbum

Ik heb drie keer gezocht, maar dit is het eerste album van Brendan Perkins dat we bespreken. Het album dat ik hier bespreek is toch al zijn 24^ste (!) telg. Nu brengt hij al zijn muziek alleen digitaal uit en hij heeft ook niet in andere bands gezeten. De reden dat wij het album bespreken is dat Brendan ons heeft gevonden. En hij heeft er goed aan gedaan om zijn muziek bij ons onder de aandacht te brengen. Dit is een album waar je je niet voor hoeft te schamen.

Brendan Perkins is een onvervalste multi-instrumentalist. Alle instrumenten worden door hemzelf bespeeld. Bij beluistering moet je daar al direct je pet voor afnemen en een royale buiging voor de man maken. Hij bespeelt alles ook écht heel goed. Melodieuze gitaarsolo’s, sfeervolle toetsentapijten, akoestische gitaar en sterke drums, het zit er allemaal in. Wat vooral opvalt is zijn geweldige basspel dat lekker vooraan in de mix zit.

Qua stijl moet je denken aan acts als Nick Magnus, David Minasian, Cocoon (Pete Jones) en een beetje Pink Floyd. Elk nummer heeft indrukwekkende instrumentale passages en sterke melodieën. Pastorale invloeden zijn nooit ver weg. Het album opent sterk met Another Eveningtime. Na een gitaarintro dat ondersteund wordt door gedragen toetsen, komt na een minuut het geheel tot leven. Brendan Perkins heeft een warm stemgeluid en de zanglijnen zijn erg mooi. Hij weet prima de spanning op te bouwen en die te ontladen met een sterke gitaarsolo.

Een ander hoogtepunt is Amelia’s Wedding. In het begin lijkt het nummer zich te ontpoppen als een iets te zoet, iets te Brits, iets te kitsch niemendalletje. Maar bij het refrein ben ik direct om. Deze valt in de categorie ‘niet uit je hoofd te krijgen’ en voor je het weet zing je het mee of fluit je het onbewust als je later op de fiets zit. Het romantische wordt in het laatste stuk omgebogen tot een geweldig symfonisch instrumentaal stuk met een hoofdrol voor een zalige gitaarsolo.

Ned And Mary vormt een rustig pastoraal rustpunt. Maar ook hier laat Brendan Perkins horen zeer ervaren te zijn en goed te kunnen doseren. Hij laat het nummer nergens verzanden of voortkabbelen. Vooral zijn gitaarspel houd je bij de les, net als het goed uitgebalanceerde toetsenspel. In het slotstuk Summer’s End gaan nog een keer alle registers open. De tempowisselingen zijn hier erg goed gedoseerd en zijn gitaarsolo’s zijn wederom van hoog niveau.

Ik ben positief verrast. Deze man heeft progrock door zijn aderen stromen, dat moge duidelijk zijn. Zijn muziek verdient veel meer publiek. Aangezien hij ons nu heeft gevonden, zal dit niet het laatste woord zijn dat we aan hem besteden. Hij brengt soms drie albums per jaar uit, dus dat zit wel goed.