Breznev Fun ClubAlbum

Laat ik deze recensie eens beginnen door iets te zeggen over de idioot lange tijd die het ontstaansproces van dit album gevergd heeft. Breznev Fun Club (eigenlijk geschreven met een omgekeerd dakje op de ‘z’, maar daar slaat ons cms vast van op hol) bestaat al sinds de jaren tachtig en had tot 2009 nodig om werk uit de periode 1990-1997 op plaat te zetten. Het product van die opnames is verkrijgbaar onder de naam “L’Onda Vertebrata”, maar dat album is mij helaas onbekend.
Vervolgens zwoegden de Italianen stug door en reeds vijf jaar later komt het ensemble met “Il Misantropo Felice” op de proppen, waarvan het materiaal geschreven is in de periode 1997-2001. Met een wiskundig ongetwijfeld onverantwoorde extrapolatiepoging schat ik dat materiaal dat dit jaar geschreven zou kunnen zijn, niet voor 2035 verkrijgbaar is. Afijn.

Breznev Fun Club houdt dus duidelijk niet van haast en waarom zouden ze ook? Goede wijn moet rijpen en zoals de meeste wijnen van het AltRock-label smaakt ook deze opperbest: een volle smaak met een fruitige afdronk. De volle smaak wordt gevormd door de liefst negentien muzikanten die op dit album te horen zijn, het fruitige bestaat uit de lichtvoetigheid die de muziek uitstraalt. Dat de muziek lichtvoetig klinkt is overigens geen geringe prestatie, gezien de hoeveelheid melodielijnen die soms door elkaar lopen. Componist Rocco Lomonaco toont zich bekwaam in het behoud van samenhang, terwijl de individuele muzikanten wel de nodige ruimte krijgen om te soleren.

De composities beschrijven – aldus het boekje – in acht delen de droom van een man, naar ik aanneem de gelukkige misantroop uit de titel. Daar het album volledig instrumentaal is, neem ik dit verder voor kennisgeving aan. Muzikaal bevindt de band zich op het snijvlak van kamermuziek, avant-garde en progressieve rock. Meest prominent is daarbij de klassieke muziek, maar waar de meeste kamerrock-ensembles in een vrij kleine samenstelling opereren, biedt de omvang van de Fun Club de mogelijkheid om te variëren met liefst dertien verschillende blaasinstrumenten (of dat ook echt nodig is, is een andere discussie). Naast een drietal strijkers en een mezzosopraan (die uitsluitende woordeloos zingt) bestaat het ensemble verder uit de klassieke progrock line-up van toetsen, basgitaar, gitaar en drums. Erg prominent is die rock overigens niet aanwezig, maar waar dat wel het geval is, gaat het om de Canterbury-variant.

De vijftig minuten die “Il Misantropo Felice” duurt, vliegen werkelijk voorbij. Gelukkig verveelt het album bij herhaalde beluistering geenszins, en zeker met een hoofdtelefoon op valt er eigenlijk elke luisterbeurt wel weer wat nieuws te ontdekken. De plaat is dan ook een prima aanwinst voor het chamber rock-genre, en dat wil wel wat zeggen, want het is het de laatste jaren al dringen in die hoek. ‘Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat’ is als gezegde prima van toepassing op dit album, maar laten we hopen dat de band ons in het vervolg wat sneller van nieuw werk weet te voorzien. Iets met ijzer en dat smeden als het heet is en zo.

Wouter Brunner