Briand Boursin RohrAlbum

He verdorie! Toen ik de naam van deze band voor het eerst las schoten me een hele rits flauwe Franse kaas grapjes te binnen die ik had kunnen verbinden aan dit – in mijn verwachting – softe of stinkende project. Bij eerste beluistering moest ik die echter meteen laten varen en bleef er maar één toepasselijke link over: smeuïg.

Deze Frans-Amerikaanse samenwerking van zanger en gitarist Ludovic Briand, toetsenist Julien Boursin en tekstschrijver en producer Matt Rohr is het product van drie jaar nauwgezet schrijven, opnemen en uitmixen in Zuid-Frankrijk, Parijs en L.A. Dat hoor je er aan alle kanten vanaf, de plaat klinkt als een heel dure productie uit de A-categorie, niet voor niets geven de heren als referenties Peter Gabriel en Toto op. Daarbij moet worden opgemerkt dat je af en toe de tandwielen hoort draaien; zo is The Breaker zo’n perfectie kopie van een Peter Gabriel hit uit de jaren ’80, dat het bijna eng is. Heel knap gedaan en ook wel een beetje goedkoop, zulke na-aperij.

Toch is dat de enige kritiek die ik op dit album heb, want voor het overige is dit een briljante plaat, vrienden! Dat ligt aan vier belangrijke factoren. De eerste heb ik al genoemd: dit is een volwassen productie die klinkt om door een ringetje te halen. Petje af. De tweede factor is, ondanks bovenstaande bedenking, de klasse van de composities. Je zal geen dingen horen die je nog nooit gehoord hebt, maar de liedjes, type AOR en soft-prog zijn over het algemeen prachtig, intelligent en catchy. Uiteraard is dit een conceptalbum, want iets anders is tegenwoordig bijna ondenkbaar, maar waar het precies over gaat is me niet helemaal duidelijk geworden. Iets over een wees met voorspellende gaven en het noodlot. Het zal weer eens niet zo zijn. Doet er overigens niets toe.

De derde factor is de ontegenzeggelijke klasse van zanger en gitarist Briand. Hij heeft een erg mooie stem waarmee hij zijn innerlijke Gabriel weet aan te boren, maar ook op zijn gemak is met gospel, hardrock en ballads. Daarbij speelt hij een prettig potje gitaar, met puntige en gelikte solo’s.

De vierde factor, die me al duidelijk werd toen ik halverwege de gastenlijst het typlint van mijn Macje moest vervangen, is de eindeloze rij beroemde en fijne gasten die de plaat verrijken. Daarbij zijn vooral de drummers van de buitencategorie: Simon Phillips, Greg Bisonette, Vinnie Colaiuta, goedemorgen! Wat die laatste doet op het nummer Paradox is geweldig! Ook vind ik het gebruik van onverwachte instrumenten, zoals de Armeense duduk en een blazerssectie, een echte verrijking.

Alles bij elkaar is dit misschien niet onmiddellijk prog, maar wat dondert het bij zo’n mooie, swingende, lekkere plaat. Liefhebbers van Toto, Doobie Brothers, Journey, Alan Parsons Project, Peter Gabriel en Simon Apple mogen dit album niet missen, maar dat geldt eigenlijk voor iedereen. Want dit is écht wereldklasse, echt een plaat om blij van te worden!