Guerveno, Brieg

Valgori

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst:  Frankrijk
Label: Paker Prod / Dooweet
Website:  https://www.briegguerveno.com
Luisteren kan je hier: https://briegguerveno.bandcamp.com/
Tracklist
En Desped (8:17)
Fallaenn (8:49)
Poltred (7:00)
An Hivizenn (8:56)
Hirnez (7:11)
Kelc’h (5:05)
Pedenn (9:02)
Valgori (6:34)
Brieg Guerveno: gitaar, zang

Met medewerking van:
Joachim Blanchet: achtergrondzang, drums, toetsen
Eric Cerverra: gitaar
Xavier Soulabail: achtergrondzang, basgitaar, gitaar
Valgori (2016)
Ar Bed Kloz (2014)
Bleuniou An Distruj EP (2012)
Noziou/Deiou (2011)

We hebben er weer eentje: een artiest die alles in zijn eentje doet. Brieg Guerveno is de naam, drie keer raden waar hij vandaan komt… uit Frankrijk. Herstel, uit Bretagne! Guerveno is door en door Bretons, eentje die als Asterix en Obelix van zijn geboortestreek houdt, met of zonder toverdrank alle Romeinen te lijf zou gaan om de cultuur van deze streek voor ondergang te behoeden en dit ook in zijn teksten (gedichten naar het schijnt) laat doorklinken. Jammer genoeg krijgen we daar niets van mee, want als iets onverstaanbaar is, is het wel Bretons. Gelukkig maakt Guerveno ook muziek om zijn teksten heen. Toch noemt deze solist zichzelf ‘project’ dat hij Brieg Guerveno noemt (origineel) en, nou vooruit, in de studio en op het podium laat hij zich bijstaan door enkele maten. Brieg – ik mag Brieg zeggen – is al tijden bezig met muziek en brengt als project al zijn derde cd, “Valgori”, uit. Het zal niet veel verbazing wekken dat diens voorgangers nogal onder de radar zijn gebleven.

De afbeelding op het hoesje belooft weinig vrolijks. Een zeer naargeestige prent, een zwart-wit pentekening met een ietsie pietsie geel, waarbij Magere Hein met spreekwoordelijke zeis figureert. In dit geval dekt de vlag de lading. “Valgory” is naar verluidt donkerder, ruwer en kouder dan zijn voorganger en hier kan ik me alles bij voorstellen. De muziek van Guerveno verdient deze kwalificaties absoluut. We moeten de muziek van onze Bretonse bard zoeken in de hoek van de progmetal. In die hoek van het progspectrum wil het inderdaad nog wel eens sombertjes toegaan.

Muren van geluid kan Guerveno optrekken, bestaande uit gitaarriffs en heul veel toetsen, inclusief  de Mellotron, dacht ik zo te horen. De monotonie in een nummer wordt waarachtig niet geschuwd.  Niet zelden kabbelt (nou ja, op vrij stevige wijze dan) een nummer van bezig naar eind. De gedachten kunnen zo maar uitgaan naar Anathema en Opeth.

Het is gelukkig niet allemaal rampetampen wat de klok staat. Een rustig nummertje kan deze zuiderbuur ook wel bekoren, of hij last een intermezzo in om zijn gehoor wat op adem te laten komen. Enkele malen duikt een pianostukje op en regelmatig zijn koortjes te horen. Guerveno (of een van zijn maten) kan ook nog iets anders met een gitaar dan een geluidsmuur optrekken. Zo zijn we getuige van enkele niet onaardige solo’s. Andere nummers lijken de luisteraar via een kakofonie aan geluid te willen begeleiden naar het einde der tijden (Magere Hein grijnst op het doosje). Daar staan dan weer rustig getokkel en som licht melodieus toetsenspel tegenover.

Het gehele muzikale optreden lardeert de beste man met zijn stemgeluid, dat hier prima bij past en waarmee hij zeker voor de dag kan komen. Die stem doet wel iets denken aan die van Ross Jennings, die we allemaal kennen van de Britse formatie Haken. Hij weet soms die beklemmende sfeer op te roepen waartoe Jennings ook is staat is. Guerveno’s zang is alom aanwezig, je kunt er niet aan ontsnappen en dat is helemaal niet zo erg.

IJzig, hard, ruw, donker, meeslepend en beklemmend, zo kunnen we “Valgori” wel bestempelen. Guerveno slaagt er in de aandacht van de luisteraar vast te houden, ondanks de doorgaans monotone structuur van de nummers. Hij zorgt net voor voldoende afwisseling. Voor de een zal dit heerlijke progmetal zijn, voor de ander net zo zeer een gruwel. Ik zou niet durven deze Breton een rare jongen te noemen…

Fred Nieuwesteeg

Send this to a friend