Broken ArrowAlbum

De Italiaanse formatie Broken Arrow maakt muziek waar ik zo’n twintig jaar geleden een groot liefhebber van was. Het bijgeleverde verkooppraatje vermeldt de invloeden van het belangrijkste groepslid, gitarist Nick Savio: Rainbow, Yngwie Malmsteen, Helloween, Savatage, Queensrÿche, Iron Maiden, de hele rataplan. Als je je door zulke bands laat beïnvloeden, moet je van goeden huize komen. Dit soort muziek moet het hebben van pakkende liedjes, refreinen die zich onmiddellijk in je hersenen nestelen, een goede zanger en een lekker geluid. Broken Arrow komt op alle onderdelen punten tekort.

Laat ik om te beginnen stellen dat ik me ernstig afvraag wat het nut van dit soort platen is. Als je Helloween wilt naspelen moet je iets aan dat concept toevoegen, anders kun je beter een coverbandje beginnen. Deze muzieksoort moest het vanaf het begin al niet hebben van originele ideeën (ik zou het als Rainbow-fanaat bijvoorbeeld niet leuk gevonden hebben als Blackmore ineens gitaarsynthesizer was gaan spelen, of alles in 17/13^e maatsoort) dus als je iets aan dat idioom wil bijdragen heb je het moeilijk. Platen als “Gutter Ballet” en “Down To Earth” (respectievelijk Savatage en Rainbow) bestaan al, waarom zou iemand die nog eens willen maken? Daarbij komt voor mij persoonlijk dat ik in de afgelopen twintig jaar ben gaan uitkijken naar muziekstijlen die iets meer te vertellen hebben dan “de koning kwam de berg af om de draak op zijn mieter te geven” op een vierkwartsmaatje met dubbele basdrum. Het is wellicht vloeken in de kerk, maar als er één genre al twintig jaar onveranderd is, dan is het dit genre wel.

Maar goed, Broken Arrow speelt dus hardrock volgens een heel duidelijk stramien, melodieuze power metal met wat pompeuze stukjes erin. Als je zo’n stramien volgt, moet je goed zijn, moet je goede composities hebben, goede melodieën. Ik heb onlangs ergens gelezen dat er, uitgaande van de Europese toonladders van twaalf tonen, negen miljoen biljoen biljoen biljoen biljoen verschillende melodieën mogelijk zijn. Zelfs als je onzinnige deuntjes eruit filtert (zoals  29 tonen C gevolgd door één toon F#) blijven er meer riedeltjes mogelijk dan een miljoen componisten in duizend jaar kunnen verzinnen. Desondanks kunnen de jongens van Broken Arrow er niet één verzinnen, die ik al niet eens eerder en beter gehoord heb. De eerste twee liedjes zijn nog wel aardig, maar na vier nummers heb je het helemaal gehad. Dat komt vooral omdat alle stukken hetzelfde klinken. Zanger Dave Baduena heeft wel een krachtige stem, maar hij heeft een beperkt bereik, weinig flexibiliteit en een accent dat de verstaanbaarheid in de weg zit. Verder klinkt de plaat rommelig door een slecht gedefinieerd laag en een onstrakke drummer. Savio speelt mooie Malmsteensolo’s, helemaal volgens het boekje, maar zijn slagpartijen zijn niet bijzonder en lijken de basgitarist in de weg te zitten.

Compositorisch is het helemaal knudde. In de meeste nummers is het refrein slecht met moeite te onderscheiden van de coupletten, behalve Angels Of Fire, waar het refrein een belachelijk soort walsje is. Er komen trouwens toch heel wat kinderachtige coupletten en refreinen voorbij. Bijna alle stukken hebben min of meer het zelfde, half snelle vierkwarts-tempo dat in de refreinen verdubbelt (oh, daar kun je ze aan herkennen!). Met uitzondering van Frozen Tears, dat een mooi intro op de twaalfsnarige gitaar heeft, klinken alle nummers hetzelfde, hebben ze dezelfde opbouw en na vier liedjes wordt alles één brei van saai geluid. Gelukkig duurt de plaat kort.

Het is natuurlijk nooit goed om een bandje uitsluitend te beoordelen op wat er aan mankeert, alleen stil te staan bij de gebreken van een plaat. Het probleem is: het enige positieve aan “Abyss Of Darkness” is dat de plaat zo lijkt op lp’s van twintig jaar geleden. Maar dan veel minder goed.

Erik Groeneweg