Brother ApeAlbum

“A Rare Moment Of Insight”, het vijfde album van Brother Ape, is als het ware een bruistablet voor je cd-speler. Op verfrissende wijze jagen de drie Zweedse muzikanten hun energieke muziek door je installatie heen. Jaarlijks verschijnt er een nieuw sterk album van deze creatieve apen, maar dit is toch wel hun meest aantrekkelijke. Geheel naar ons zin is de band op zoek gegaan naar de progressieve kanten van hun muziek. De nummers zijn langer en hebben een complexere structuur. De heren van Brother Ape zijn het ultieme bewijs dat progrock springlevend is. Er gebeurt een heleboel leuks op dit album.

De belangrijkste rol bij de band is weggelegd voor Stefan Damicolas, de man die je met zijn intense stem diep in de composities meeneemt. Hij heeft een aangename stem die vooral in de hoogte weet te overtuigen. Hij is een goede zanger maar een nog betere gitarist. Constant balanceert zijn spel op de rand van fantastisch en nog fantastischer. Zijn vele solo’s doen qua techniek denken aan die van Alan Holdsworth. Er zijn een hoop gebonden gitaarloopjes te horen, maar Damicolas klinkt daarnaast ook heftig. Neem bijvoorbeeld het opzwepende gitaargeweld aan het eind van openingsnummer Juggernaut Now of neem de synchroon met de bas uitgevoerde riffs van Ultra Marathon en Echoes Of Madness. Je kan stellen dat “A Rare Moment Of Insight” gewillig ten prooi is gevallen aan enige verharding.

Een andere belangrijke plaats neemt het vinnige drumspel van Max Bergman in. Als je hem op zijn strak gespannen vellen hoort slaan kan je niet anders dan hem ‘Mad Max’ noemen. Door zijn percussie-achtige benadering brengt hij een zekere eenheid in het materiaal aan. Of je het nu hebt over het stuwende Juggernaut Now, het pakkende Chrysalis of het vlotte Ultra Marathon, elk nummer geeft hij wat het nodig heeft. Zijn gepunteerde spel biedt een mooi tegenwicht aan de volvette baspartijen van Gunnar Maxén. Interessant wat dat betreft is het gedragen Instinct. Een conventionele ritmesectie zou het hebben uitgevoerd als een ballade, maar Bergman en Maxén geven het nummer juist drive en maken er iets bijzonders van. Vele nummers zijn dik in de toetsen gezet en uit deze smakelijke lagen komt een energie naar boven die z’n gelijke vindt in groepen als A.C.T, Kino en Rush.

En dan is er de indeling van het album. Die is voortreffelijk en zeer zeker van toegevoegde waarde. Er zijn acht tracks te horen waarvan de eerste zeven eigenlijk het ‘echte’ album vormen. Daarna komt nummero acht dat met z’n akoestische tokkels dienst doet  als chill-out. Het blok van zeven nummers wordt keurig doormidden gedeeld door het rustige Seabound, een intermezzo waar de akoestische gitaar wat in de rondte dobbert terwijl er fraai tweestemmig  gezongen wordt.

Van de eerste drie nummers is het eerder genoemde Ultra Marathon zeer sterk. Hier vloeien  harde riffs en melodieuziteit heerlijk in elkaar over. Kippenvel is het als Damicolas zingt ‘Im Running Like the Wind’ en vervolgens een magnifiek gitaarloopje laat horen. Dit Jadis-achtige moment komt gelukkig twee keer tijdens het nummer voor en over Jadis gesproken; ook hier willen de tokkels heel erg sprankelen. Een ander fraai nummer in de eerste fase is Chrysalis. Het toont aan dat Brother Ape binnen zijn stijl ook hitgevoelig materiaal kan brengen. In de volle bandnummers zijn de heren nogal nadrukkelijk aanwezig en dan is het fijn dat je met Seabound even tot bedaren kunt komen en vervolgens de batterijen weer op kan laden. Ook in de tweede fase worden de neuzen weer flink tegen het raam gedrukt. Brother Ape laat horen dynamisch te zijn. Het fijne is dat de band bombastisch klinkt zonder dat de drums dat ook zijn. Echoes of Madness houdt negen minuten lang de gemoederen bezig en de band is nergens zo explosief als in The Art Of Letting Go waar de prachtige piano-intro werkelijk ontploft.

Tijdens het reflectieve slotnummer In A Rare Moment mag je je bezinnen op het uurtje psychologische weldoenerij dat je bent ondergaan. De kans is groot dat er een aantal woorden bij je op komt borrelen die ook bij mij zijn opgekomen, woorden als intens, uitbundig, creatief and last but not least: bruistablet.

Dick van der Heijde